Niezła książka, która w przekonywujący sposób obala mity na temat fajtłapowatych i tchórzliwych Włochów, których za każdym razem musieli ratować niemieccy sojusznicy. Taki krzywdzący wizerunek, wkradł się nie tylko do popkultury (czego sztandarowym przykładem może być postać, skądinąd świetna, kapitana Alberto Bertorelli w serialu Allo Allo), ale również do publikacji naukowych i z całą pewnością zasłużył na sprostowanie, chociażby przez szacunek dla prostych żołnierzy.

Autor wymienia szereg problemów,które wpłynęły na możliwości bojowe Włochów, a z którymi nie musiały zmagać się wojska niemieckie czy alianckie. Wśród nich szczególnie ważną rolę odegrały niedostatki surowców (flota Włoch była zmuszona wycofać część statków ze względu na brak ropy) oraz konflikt w siłach zbrojnych na linii frakcji rojalistycznej i partyjnej, który często przybierał postać podkopywania autorytetu duce w strukturach armijnych a nawet rozmyślnego torpedowania prób modernizacji armii(rzecz nie do pomyślenia w III Rzeszy czy w ZSRR).

Wśród tego oceanu problemów trapiących włoską armię autor podaje szereg zwycięstw włoskiego oręża oraz interesujących świadectw poświęcenia żołnierzy - od włoskich lotników walczących w Bitwie o Anglię, którzy swoim wyszkoleniem i umiejętnościami przewyższali Brytyjczyków, poprzez marynarzy Regio Marina, prawdopodobnie najlepiej reprezentujący "włoskiego ducha walki" (kapitanowie i marynarze, którzy odmawiali poddania się aliantom walcząc do końca, lub wysadzali swoje jednostki), aż po Republikę Salo, czyli ostatnie desperackie próby armii lądowej na odparcie najeźdźcy.

Niestety moje pozytywne wrażenie o tym dziele, nie może wpłynąć na brak wyszczególnienia kilku mankamentów. Po pierwsze bibliografia wydawała się dość uboga zarówno pod względem ilościowym jak i jakościowym. Biorąc pod uwagę fakt, że autorzy przeważnie dodają do swoich spisów pozycje, z których korzystali tylko pobieżnie (albo w ogóle), to wydaje się, że ilość materiału źródłowego jest niewystarczająca. Na domiar złego autor kilkukrotnie powoływał się na Wikipedia, albo strony internetowe o podobnie wątpliwej reputacji. Kolejną kwestią jest brak obiektywizmu, ze strony autora, który próbuje wmówić czytelnikowi, że Mussolini nie dążył do wojny i w zasadzie był do niej zmuszony przez okoliczności geopolityczne (ignorując świadectwa ambicji imperialnych duce). Jednak najbardziej rażące błędy książki wytyka autorowi sam polski wydawca, który w przypisach nieustannie poprawia Franka Josepha w kwestiach dotyczących uzbrojenia, nazw modeli samolotów/jednostek Regia Marina i wielu innych kwestiach, które każdy szanujący się specjalista powinien sprawdzić zanim zdecyduje się na opublikowanie swojego dzieła.

Tym niemniej uważam tę książka za godną polecenia dla wszystkich, którzy pragną spojrzeć na II wojnę światową z zupełnie innej perspektywy. Z pewnością nie jest to pozycja, która nie wymaga krytycznego spojrzenia (zwłaszcza biorąc pod uwagę interesującą przeszłość autora, o której wydawca jakoś nie wspomniał), ale nie jest to też wymuszone silenie się na udowodnienie bzdurnej tezy. Również podanie nieprecyzyjnych informacji dotyczących liczebności poległych, kalibru dział, wyprodukowanych samolotów itp., nie mogą przesłonić przedstawianego w tej pozycji klarownego obrazu II wojny światowej, w której Włosi dorównywali, a niekiedy dominowali nad swoimi rywalami w wielu dziedzinach wojny.
.
.
.
.
Credere! Obbedire! Combattere!

Niezła książka, która w przekonywujący sposób obala mity na temat fajtłapowatych i tchórzliwych Włochów, których za każdym razem musieli ratować niemieccy sojusznicy. Taki krzywdzący wizerunek, wkradł się nie tylko do popkultury (czego sztandarowym przykładem może być postać, skądinąd świetna, kapitana Alberto Bertorelli w serialu Allo Allo), ale również do publikacji...