Na jakiejś liście zobaczyłam tę książkę oznaczoną indeksem "klasyka". Nie pomna, że jest to pojęcie niejednoznaczne, z pełnym zaufaniem wzięłam książeczkę do ręki. No tak, klasyka. Taka sama jak np. książki Heleny Mniszkówny. Wakacyjnie poczytać można sobie o tym, jak pewien Kopciuszek znalazł sobie księcia, który okazał się mordercą, ale szlachetnym i to jego czyn umożliwił dojście do pełnego szczęścia. Narratorka i główna bohaterka w jednej osobie poraża czystą naiwnością, co zyskuje jej właśnie prawdziwe uczucia szlachetnego mordercy, a zemdlenie w kluczowym momencie jest jedyną formą aktywności tego czystego dziewczęcia (oprócz wypowiedzi, przy których dzisiejsze pojęcie poprawności wydaje się wręcz chuligaństwem). Miłe czytadło, które być może skłoniłoby mnie do głębszych rozważań na temat przemijania czasu i obyczaju, gdyby nie to, że zirytowała mnie "pudelkowość" motywacji i zachowań nawet świetlanych postaci.

Na jakiejś liście zobaczyłam tę książkę oznaczoną indeksem "klasyka". Nie pomna, że jest to pojęcie niejednoznaczne, z pełnym zaufaniem wzięłam książeczkę do ręki. No tak, klasyka. Taka sama jak np. książki Heleny Mniszkówny. Wakacyjnie poczytać można sobie o tym, jak pewien Kopciuszek znalazł sobie księcia, który okazał się mordercą, ale szlachetnym i to jego czyn...