Misja, to coś co nadaję życiu sens, to cel do którego dążymy, to miejsce, które chcemy poznać, to wszystko, co uważamy za ważne. A co gdyby nasze codzienne zadania zamienić na skalę baśniową, fantastyczną. Czy naprawianie samochodu stałoby się walką z siedmiogłowym smokiem, czy kłótnia z sąsiadką walką na miecze, a może wyprawa w góry niebezpieczną przeprawą przez kanion, w którym płynie wrząca lawa...

Trochę odeszłam jednak od tematu, nawiązaniem do celu miałam wprowadzić Was w historię historie Liefa, młodego chłopaka, który musi uratować własne królestwo, przez Mrocznym Władcą. Nastolatek razem z Bardą i nową poznaną Jasmine musi odnaleźć siedem kamieni, które połączą się na nowo tworząc potężną magiczną broń, pas Deltory. Jak na razie za nimi dopiero pierwsza część wyprawy. Z Puszcz Milczenia wywalczyli topaz, pierwszy kamień. Teraz udali się w kolejna niebezpieczną podróż do Jeziora Łez, podczas drogi czeka ich wiele pułapek i nieprzyjemnych niespodzianek, ich największym wrogiem okażę się wiedźma Thaegan, która do samego końca będzie krzyżować ich plany. Jak przyjaciele poradzą sobie podczas tej wyprawy? Czy odnajdą kolejną część pasa?

„Sprawa nigdy nie jest przegrana, dopóki istnieją dzielni ludzie, którzy nie poddają się zwątpieniu.”

Pamiętacie jeszcze, jak w poprzedniej recenzji narzekałam na wiele aspektów książki, na jej długość, charaktery bohaterów. Tym razem wady przekształciły się w zalety. Długość książki wydaje się odpowiednia, a bohaterowie... Ale o tym zaraz. „Jezioro Łez”, bo taki tytuł nosi druga część serii Emily Roddy, dużo bardziej przypadła mi do gustu. Nadal dało się wyczuć, że książka jest przeznaczona dla trochę młodszego rocznika niż ja, jednak były już inne, poważniejsze niebezpieczeństwa, a bohaterowie wydawali się bardziej wyraziści, ich cechy nabrały ostrości, co mi bardzo odpowiadało. Czuję, że powoli zaczynam ich lubić, możliwe, że po przeczytaniu kolejnych części staną się oni moimi dobrymi przyjaciółmi. W książkę urzekły mnie rozdziały z Nid i Doj, ciekawi staruszkowie. Wprowadzili niemałe zamieszanie, które jednak dodało fabule rumieńców. Pomysł bardzo ciekawy.

W tym tomie możemy też poznać sporo nowych postaci, dowiadujemy się też trochę o królestwie Deltory. Bardzo ciekawymi postaciami okazał się lud Raladów, spodobali mi się. Moim ulubieńcem okazał się Manus, pokazał, że to nie wzrost, ani postura świadczy o odwadze człowieka. Autorka w wielu przypadkach zastosowała też manewr, w którym „ulepszała” postaci. Działo się, gdy bohaterowie złamali zaklęcie lub uczynili coś bohaterskiego. Czasem niestety wydawało mi się to aż nadto nierealne, nawet jak na powieść fantasy, ale to też można wybaczyć pani Emily.

Minusem, który odnalazłam i który bardzo mnie irytował było zbyt dosadne tłumaczenie niektórych zdarzeń. Często działo się to po fakcie. Działo się to niestety dość często. Co do fabuły nie mam zastrzeżeń, była ona w tym tomie dużo lepiej przedstawiona. Nie było tu „wciskania” na siłę zbyt dużej ilości informacji, co bardzo przeszkadzało mi w poprzedniej książce. Tu w tych niewielu stronach odnajdowałam się dużo lepiej, wszystko było czytelniejsze.

Podsumowując. Tom czytało mi się bardzo przyjemnie, odnalazłam pewne niuanse, które mi się nie spodobały, jednak podczas czytanie przymykałam na nie oko. „Jezioro łez” według mnie zdecydowanie podniosło poziom i przy czytaniu następnej części mam już pewne wymagania. Liczę, że się nie zawiodę.
Ocena 8/10

Misja, to coś co nadaję życiu sens, to cel do którego dążymy, to miejsce, które chcemy poznać, to wszystko, co uważamy za ważne. A co gdyby nasze codzienne zadania zamienić na skalę baśniową, fantastyczną. Czy naprawianie samochodu stałoby się walką z siedmiogłowym smokiem, czy kłótnia z sąsiadką walką na miecze, a może wyprawa w góry niebezpieczną przeprawą przez kanion, w...