Opowiadania są ułożone w kolejności powstawania, możemy więc obserwować zarówno drogę rozwoju Iwana Bunina jako pisarza, jak i najbardziej dynamiczny okres w historii Rosji. Wystarczy tylko powiedzieć, że Bunin żył w latach 1870-1953, że zaczął publikować jako dwudziestoparolatek i że po rewolucji październikowej wyjechał z kraju.
Twórczość Bunina sprzed I wojny światowej to głównie dłuższe opowiadania o życiu Rosjan, przede wszystkim chłopów. Czytając te teksty, odnosi się wrażenie, że Bunin mógł być mistrzem Dostojewskiego, tak bardzo są podobne w genialnym uchwyceniu charakterów ludzkich. Bunin jednak sięga już w dwudziestowieczną formę, opowiadania momentami przechodzą płynnie w prozę poetycką, zwłaszcza w opisach przyrody.
"Ideowe" opowiadania z okresu I wojny światowej i rewolucji nie są mocną stroną tego pisarza. Frazesy antyrewolucyjne w ustach jego bohaterów brzmią sztucznie i fałszywie. O wiele lepiej wypada na tym tle opowiadanie "Koniec", w którym rzesza ludzi wsiada na ostatni statek, którym można uciec przed rewolucją.
Lata trzydzieste to najbardziej poetycki okres w twórczości Bunina, opowiadania osiągają doskonałą, maksymalnie krótką formę. Czasem składają się jedynie z kilku zdań. Czyni je to niełatwymi w odbiorze, bo nie można czytać wielu naraz. Kunszt językowy Bunina i jego tłumaczy wynagradza jednak tę niedogodność.
Zbiór, jak widać, jest mieszany. Przeczytałam go jako wstęp do książki Renaty Lis i uważam, że było warto.

Opowiadania są ułożone w kolejności powstawania, możemy więc obserwować zarówno drogę rozwoju Iwana Bunina jako pisarza, jak i najbardziej dynamiczny okres w historii Rosji. Wystarczy tylko powiedzieć, że Bunin żył w latach 1870-1953, że zaczął publikować jako dwudziestoparolatek i że po rewolucji październikowej wyjechał z kraju.
Twórczość Bunina sprzed I wojny światowej...