Niegdyś to drugi zbiór opowiadań Bunina, z którym miałam przyjemność się zapoznać. Ułożone w kolejności, w jakiej powstawały od 1893 do 1949 roku, obejmują okres rosyjski, a także lata spędzone na emigracji. W opowiadaniach odnajdujemy to, z czego pierwszy rosyjski noblista słynął najbardziej, czyli jego surowy realizm rosyjskiej wsi. Obraz niejednokrotnie przepełniony okrucieństwem człowieka, jego bezmyślnością i głupotą, ale który w zderzeniu z poetyckim opisem przyrody oczarowuje. Poddajemy się tej tęsknocie za zapomnianym światem prostego życia, starych obyczajów, legend, baśni i wierzeń. Wszystko to utkane w artystycznej, poetyckiej prozie. W młodości Bunin uważał, że nie ma talentu do wymyślania tematów opowiadań, dlatego pisał o tym, co widział, lub też był tak liryczny, że gdy później przyszło wstawić tę lirykę do opowieści, nie bardzo wiedział gdzie ją umieścić. W obserwacji zachowań człowieka oraz otaczającej go okolicznościach natury doszedł do ideału. W opowiadaniu Epitafium brzoza jest nieuchwytnym symbolem przemijania, ale nieuchronnym. „Jesień przybierała brzozę w złoty strój i brzoza cieszyła się, nie dostrzegając, jaki jest nietrwały, jak osypuje się listek po listku, aż wreszcie stała zupełnie rozebrana na złocistym kobiercu. Urzeczona jesienią wprost jaśniała pokorą i szczęściem, rozjarzona od spodu odblaskiem suchych liści” a kawałek dalej „Niesamowite natomiast były dni i noce, kiedy jesień zrzucała z siebie swoją łagodną maskę. Bezlitośnie szarpał wtedy wiatr obnażone gałęzie brzozy” Twórczość Bunina przepełniona jest melancholią, refleksją i poezją. Z czterech książek noblisty, które przeczytałam, najbardziej zachwyciły mnie „Wieś” oraz „Życie Arsieniewa”, ale „Niegdyś” również mogę z czystym sumieniem polecić.

Niegdyś to drugi zbiór opowiadań Bunina, z którym miałam przyjemność się zapoznać. Ułożone w kolejności, w jakiej powstawały od 1893 do 1949 roku, obejmują okres rosyjski, a także lata spędzone na emigracji. W opowiadaniach odnajdujemy to, z czego pierwszy rosyjski noblista słynął najbardziej, czyli jego surowy realizm rosyjskiej wsi. Obraz niejednokrotnie przepełniony...

Opowiadania są ułożone w kolejności powstawania, możemy więc obserwować zarówno drogę rozwoju Iwana Bunina jako pisarza, jak i najbardziej dynamiczny okres w historii Rosji. Wystarczy tylko powiedzieć, że Bunin żył w latach 1870-1953, że zaczął publikować jako dwudziestoparolatek i że po rewolucji październikowej wyjechał z kraju.
Twórczość Bunina sprzed I wojny światowej to głównie dłuższe opowiadania o życiu Rosjan, przede wszystkim chłopów. Czytając te teksty, odnosi się wrażenie, że Bunin mógł być mistrzem Dostojewskiego, tak bardzo są podobne w genialnym uchwyceniu charakterów ludzkich. Bunin jednak sięga już w dwudziestowieczną formę, opowiadania momentami przechodzą płynnie w prozę poetycką, zwłaszcza w opisach przyrody.
"Ideowe" opowiadania z okresu I wojny światowej i rewolucji nie są mocną stroną tego pisarza. Frazesy antyrewolucyjne w ustach jego bohaterów brzmią sztucznie i fałszywie. O wiele lepiej wypada na tym tle opowiadanie "Koniec", w którym rzesza ludzi wsiada na ostatni statek, którym można uciec przed rewolucją.
Lata trzydzieste to najbardziej poetycki okres w twórczości Bunina, opowiadania osiągają doskonałą, maksymalnie krótką formę. Czasem składają się jedynie z kilku zdań. Czyni je to niełatwymi w odbiorze, bo nie można czytać wielu naraz. Kunszt językowy Bunina i jego tłumaczy wynagradza jednak tę niedogodność.
Zbiór, jak widać, jest mieszany. Przeczytałam go jako wstęp do książki Renaty Lis i uważam, że było warto.

Opowiadania są ułożone w kolejności powstawania, możemy więc obserwować zarówno drogę rozwoju Iwana Bunina jako pisarza, jak i najbardziej dynamiczny okres w historii Rosji. Wystarczy tylko powiedzieć, że Bunin żył w latach 1870-1953, że zaczął publikować jako dwudziestoparolatek i że po rewolucji październikowej wyjechał z kraju.
Twórczość Bunina sprzed I wojny światowej...

Zaglądam do niej ponownie, ponieważ zacząłem czytać książkę Renaty Lis,"W lodach Prowasji.Bunin na wygnaniu".Świetni tłumacze,piękne opowiadania.Warto przeczytać choćby dla takich fragmentów: "W dali wciąż jeszcze przebija się światło zorzy,ale miasto od dawna już śpi,bezludne - tylko wartownik z kołatką w ręku powoli wlecze się wzdłuż pełnej pyłu ulicy.Jest ciepło,cicho,smutno...I niewypowiedzianie piękne są zarysy cerkwi ponad mrokim ziemi na ledwo zielonkawym,dalekim niebie zachodu".
W tłumaczeni Sewerna Pollaka.

Zaglądam do niej ponownie, ponieważ zacząłem czytać książkę Renaty Lis,"W lodach Prowasji.Bunin na wygnaniu".Świetni tłumacze,piękne opowiadania.Warto przeczytać choćby dla takich fragmentów: "W dali wciąż jeszcze przebija się światło zorzy,ale miasto od dawna już śpi,bezludne - tylko wartownik z kołatką w ręku powoli wlecze się wzdłuż pełnej pyłu ulicy.Jest...