Mór Jókaia najłatwiej nazwać węgierskim Sienkiewiczem, a "Kamienne Serce" - węgierskim "Ogniem i Mieczem". I tam, i tu, mamy powieść przygodową "ku pokrzepieniu serc" z odważnymi patriotami, złymi najeźdźcami i niełatwymi romansami. Niestety ta książka ma dla mnie jeden duży mankament - nie wciąga.
Problem jest z bohaterami - wyidealizowanymi, a przy tym płaskimi. Nie licząc małych wyjątków (Zebulon), trudno bardziej wżyć się w postacie i ich rozwój. Wydaje mi się, że autor trochę za szybko pognał z wydarzeniami, a zapomniał przy tym odpowiednio skupić się na postaciach. Nie mówiąc już, że są one tutaj albo z natury dobre i bohaterskie, albo po prostu złe.
Jednak jak już pisałam, jest to przede wszystkim historia "ku pokrzepieniu serc" i celem jest gloryfikację powstania węgierskiego - powstańcy przedstawieni są tragiczne ofiary, które bohatersko poświęcą wszystko dla swojej ojczyzny (oczywiście zachowując tutaj wszystkie reguły honoru), a Austriacy i zdrajcy to potwory, okrutnie znęcające się nad biednymi Węgrami. Autor na własne oczy widział powstanie, jednak stanowczo nie postawił na realizm przy jego opisie, jednak jest to jak najbardziej zamierzone.
Trochę się wynudziłam przy tej powieści (w końcu przy ponad 400 stronach nie trudno o to), ale jakoś nie pozostawiła ona po sobie jakoś szczególnie złego wrażenia. Po prostu trochę szkoda, że nie było lepiej.

Mór Jókaia najłatwiej nazwać węgierskim Sienkiewiczem, a "Kamienne Serce" - węgierskim "Ogniem i Mieczem". I tam, i tu, mamy powieść przygodową "ku pokrzepieniu serc" z odważnymi patriotami, złymi najeźdźcami i niełatwymi romansami. Niestety ta książka ma dla mnie jeden duży mankament - nie wciąga.
Problem jest z bohaterami - wyidealizowanymi, a przy tym płaskimi. Nie...