Przeczytałam już kilka książek Deirdre Purcell i jak do tej pory każda sprawiała mi przyjemność. Tym z większą przyjemnością i niecierpliwością zaczęłam lekturę „Krainy dzieciństwa”. Już tytuł nastrajał pozytywnie i sugerował nostalgiczna opowieść o przeszłości. A tu spore rozczarowanie. „Kraina dzieciństwa” nie ma w sobie nic z nostalgii, historia tu opowiedziana była bardzo przewidywalna, miejscami aż nudnawa. O ile jeszcze pierwsza cześć zawierała jakiś klimat i mimo, że nie zaskakiwała, była nawet dobra, taka spokojna, dawała nadzieję na ciekawe rozwinięcie. Druga część to już niestety, powieść dla egzaltowanych panienek, pełna frazesów, wyznań miłości i przesłodzonych dialogów, a bohaterowie, którzy pojawiają się dopiero w tej części to takie papierowe postacie bez cech indywidualnych. Przyznaję, że do połowy czytało mi się dobrze, potem czekałam już tylko, kiedy dobrnę do ostatniej strony, bo zlatywało nudą. Do tego brakowało mi jakichkolwiek emocji bohaterów. Dla mnie lekkie rozczarowanie.

Przeczytałam już kilka książek Deirdre Purcell i jak do tej pory każda sprawiała mi przyjemność. Tym z większą przyjemnością i niecierpliwością zaczęłam lekturę „Krainy dzieciństwa”. Już tytuł nastrajał pozytywnie i sugerował nostalgiczna opowieść o przeszłości. A tu spore rozczarowanie. „Kraina dzieciństwa” nie ma w sobie nic z nostalgii, historia tu opowiedziana była...