Taką książkę trudno oceniać! Lata 20. XXw., Żydzi, wielkomiejskie życie Warszawy, pierwsze dni wojny... Józef Hen w bardzo refleksyjny i szczery sposób wraca do lat swego dzieciństwa i okresu dojrzewania. Każdy z rozdziałów opisuje inne wydarzenia, inne emocje, autor dorasta, inaczej patrzy na świat. Od piewszych wspomnień ulicy Nowolipie, poprzez podwórkowe zabawy z kolegami, życie rodzinne, edukację, pierwsze próby pisarskie i pierwsze miłości aż do wybuchu wojny, gdy miał 16 lat. Autor prezentuje świat jaki pamięta, czasem cofa się we wspomnienach lub opisuje co stało się z jakąś bliską osobą podczas wojny, nie ma tu jednak użalania się nad swym "żydostwem", nie ma opisów brutalnych zbrodni w obozach zagłady. W książce nie ma też dialogów, co z początku jest pewną trudnością, następnie staje się zaletą.
"Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że Józef Hen ze swoich Nowolipek nigdy nie wyjechał. Intensywność tamtego świata, ukryte w nim przekazy i sensy można co najwyżej tylko próbować pojąć i przez całe życie w pokorze się z nimi nosić".

Taką książkę trudno oceniać! Lata 20. XXw., Żydzi, wielkomiejskie życie Warszawy, pierwsze dni wojny... Józef Hen w bardzo refleksyjny i szczery sposób wraca do lat swego dzieciństwa i okresu dojrzewania. Każdy z rozdziałów opisuje inne wydarzenia, inne emocje, autor dorasta, inaczej patrzy na świat. Od piewszych wspomnień ulicy Nowolipie, poprzez podwórkowe zabawy z...