Pomnik cesarzowej Achai to początkowo miało być krótkie opowiadanie, podsumowujące całą trylogię. Z opowiadania przekształciła się powieść, która ma się przerodzić w kolejną trylogię. Na kontynuację cyklu o Achai czytelnicy czekali aż osiem lat. I pewnie spora ich część się zawiodła.
W powieści mamy dwa zupełnie różne wątki. Pierwszy rozgrywa się wiele set lat po śmierci Achai (pomnik w tytule ma znaczenie dosłowne, ale także symboliczne - autor przedstawia rzeczywistość cesarstwa, w którym Achai nie ma, ale ciągle trzyma piecze nad wszystkim co się dzieje), a główną jego bohaterką jest Kai, młoda czarownica, wysłana w swoją pierwszą misję. Natomiast drugi wątek (tu zaskoczenie) ma miejsce na podwodnym okręcie Rzeczpospolitej Polskiej. Nieznana jest dokładna data, jednak ma to swoje uzasadnienie - Polska jest potęgą militarną (czego w rzeczywistości raczej nie doświadczyliśmy, chyba że gdzieś ok. XV-XVII w., ale o okrętach raczej mowy wtedy być nie mogło). I niby oprócz Polski autor wspomina np. Niemcy i inne europejskie kraje i wydawałoby się, że porządek rzeczy jest ten sam, ale (i tu drugie zaskoczenie) nasz okręt pływa po wodach, gdzie w pewnym momencie zaczynają się góry tak wielkie, że niemożliwe do przejścia. Nikt nie wie, co jest po drugiej stronie, kto tam żyje i jeśli żyje, to na jakim poziomie rozwoju.
Pomysł ciekawy, jednak gdy myślę o Polsce, wodzie i górach, to wyobrażam sobie, że ten potężny masyw górski mieści się gdzieś na Bałtyku (o czym nie ma mowy w książce, geografia tamtejszego świata jest zupełnie nieprzedstawiona, nie wiadomo, który kraj istnieje, a który został usunięty na rzecz gór [bo któryś musiał zostać usunięty]), a to jednak ciężko pojąć, nawet dla osoby z wysoko rozwiniętą wyobraźnią. Ziemiański zupełnie tego nie dopracował. Świat 'po Achai' jest bardzo dobrze opisany, autor przedstawia precyzyjnie kolejne miejsca, gdzie rozgrywa się akcja, a w świecie 'polskim' tego brakuje. Z racji tego, że okręt jest Rzeczpospolitej, zupełnie inaczej odbiera się cały ten fantastyczno-mediewistyczny świat, a także akcja biegnie na swój specyficzny sposób (przywodzi to na myśl Oko Jelenia A. Pilipiuka). Książka jest lekka i dobrze napisana, jak na Achaję przystało. Większość czytelników razi ta wtrącona Polska, która faktycznie nie pasuje do rzeczywistości znanej im z pierwszej trylogii. Więcej grzechów nie pamiętam.

Pomnik cesarzowej Achai to początkowo miało być krótkie opowiadanie, podsumowujące całą trylogię. Z opowiadania przekształciła się powieść, która ma się przerodzić w kolejną trylogię. Na kontynuację cyklu o Achai czytelnicy czekali aż osiem lat. I pewnie spora ich część się zawiodła.
W powieści mamy dwa zupełnie różne wątki. Pierwszy rozgrywa się wiele set lat po śmierci...