Kiedy zastanawiam się nad wszystkim, co kiedykolwiek przeczytałam zawsze przemyka mi przez myśl Ptasiek - jedna z powieści Whartona. Wiele książek zupełnie zatarło mi się w pamięci, wiele nie wywołało we mnie żadnych emocji, ale pamiętam, że Ptasiek był dla mnie prawdziwym odkryciem i chociaż było to dobrych parę lat temu, nigdy nie zapomnę wrażenia, jakie na mnie wtedy zrobił. Liczyłam na to, że Spóźnieni kochankowie okażą się równie dobrą lekturą, jednak trochę się zawiodłam. Nie wiem, czy z biegiem czasu moje zamiłowanie do twórczości Whartona zmalało, czy może mój gust się zmienił, ale tym razem zachwytów nie było.

Poznajemy historię Jacquesa, który w młodości studiował malarstwo. Związał się w tamtym czasie ze wspaniałą dziewczyną, Lorrie z która ożenił się zaraz po studiach. Szybko urodziło im się pierwsze dziecko, niedługo potem kolejne i coraz trudniej było im związać koniec z końcem. Nieoczekiwanie Jack dostał propozycję ciekawej pracy i tak rozpoczęła się jego kariera. Nawet nie zauważył, kiedy korporacja stała się jego drugim domem, a chęć współzawodnictwa, rywalizacji i ciągłego awansowania zepchnęła na dalszy plan kontakty z rodziną.

W końcu w życiu będącego u szczytu kariery Jacka, zachodzi pewien przełom w wyniku którego postanawia porzucić swoje dotychczasowe życie. Wszystko, co posiada zostawia żonie, a sam decyduje się żyć na ulicach Paryża. Bezdomny i pozbawiony środków do życia wiele czasu poświęca na rozmyślanie, powraca też do swojej pasji z czasów młodości - zaczyna malować. Któregoś dnia właśnie podczas malowania jednego z obrazów Jack poznaje, siedemdziesięcioletnią, niewidomą Mirabelle. Jest ona kobietą pod każdym względem niesamowitą. Z jednej strony pomimo swojego kalectwa doskonale funkcjonuje i radzi sobie z codziennymi czynnościami, potrafi dostrzec w świecie prawdziwe wartości, a z drugiej strony w głębi serca jest jak niedojrzała dziewczynka, która wciąż ma przed sobą wiele do odkrycia. Jak się można domyślić Jack bardzo szybko zaprzyjaźnia się z Mirabelle. Można powiedzieć, że wykorzystują się nawzajem, żeby odkryć to, co w życiu najistotniejsze. I takim sposobem ich związek zaczyna wykraczać poza granice zwykłej przyjaźni między mężczyzną a kobietą…

Spóźnieni kochankowie to historia o miłości, o tym, że nigdy nie jest za późno żeby otworzyć swoje serce na drugą osobę. Wharton zmusza nas do zastanowienia się nad tym, co w życiu najważniejsze i najbardziej wartościowe. Co musi się wydarzyć, żebyśmy trzeźwo spojrzeli na własne życie, zdecydowali się na zmiany i na walkę o własne szczęście? Co tak naprawdę się dla nas liczy? Autor niewątpliwie zawarł w książce ważną myśl, jednak podczas czytania nie mogłam się pozbyć wrażenia, że uczucie łączące głównych bohaterów jest czymś nienormalnym, dziwnym, miejscami wręcz niesmacznym. Mam raczej ambiwalentne uczucia do tej książki, ale tym samym czuję, że zapadnie mi ona na długo w pamięci. Polecam wszystkim, którzy tak jak ja mają sentyment do Whartona.

Kiedy zastanawiam się nad wszystkim, co kiedykolwiek przeczytałam zawsze przemyka mi przez myśl Ptasiek - jedna z powieści Whartona. Wiele książek zupełnie zatarło mi się w pamięci, wiele nie wywołało we mnie żadnych emocji, ale pamiętam, że Ptasiek był dla mnie prawdziwym odkryciem i chociaż było to dobrych parę lat temu, nigdy nie zapomnę wrażenia, jakie na mnie wtedy...