Żulczyk ma łeb, to pewne. Podobały mi się socjologiczne spostrzeżenia rozchwianego emocjonalnie studenta. Ja też zawsze patrzę, ile kto wypuszcza dymu z płuc, jak wielka jest przepaść socjalna dzieląca siedzących obok siebie ludzi i uwielbiam wymyślać scenariusze życia przechodniów. Ale Dawid podobał mi się wyłącznie jako narrator, bo jako postać, jak to powiedziała Królowa Śledzi, dupa z niego. Frajer.

Kaśka też była wg mnie mało ciekawa, ale za to wszystkie postacie były idealnie nakreślone, pełne własnego charakteru. A na końcu książki Kaśka dorasta i widać tą zmianę, tak jakbyśmy ją sami spotkali po długim czasie, po decydującym o kobiecości (z piętnastki na szesnastkę) roku.

Jak dla mnie książka rozkręca się dopiero wraz z pojawieniem Pana Wiktora. Wcześniej nuży, a główny bohater bardziej irytuje. Kompletnie nie trafiała do mnie ta jego miłość. Wygląda to tak, jakby Żulczyk uczył się pisania w trakcie tworzenia tej książki - im dalej, tym mniej pierdolenia (jeśli ktoś ma zastrzeżenia co do wulgaryzmów, od razu odradzam lekturę tej książki), tym ciekawsze postacie i sytuacje. Tak więc szósta gwiazdka dla Wiktora, polowania na winyle i historii o szalonym zakonniku snajperze. I dla detektywa Krzysztofa Czopa, bo zachęcił mnie do przeczytania tej książki do końca. To chyba najbardziej popieprzona postać, o jakiej czytałam, a jego teoria na temat UFO i Ruskich była całkiem trafna. Hehe.

Cyniczna obserwacja codzienności, na kartach żywi ludzie, których widujemy na co dzień i ta miłość, która wydaje się tylko zamroczeniem, poszukiwaniem zabicia samotności, ale na końcu jakby rozkwita.

"Bruce Willis przytula swoją żonę. Dolph Lundgren przytula Brandona Lee. I wtedy na horyzoncie pojawia się Czop i krzyczy:
- Kurwa, rzuć się na ziemię!"

Żulczyk ma łeb, to pewne. Podobały mi się socjologiczne spostrzeżenia rozchwianego emocjonalnie studenta. Ja też zawsze patrzę, ile kto wypuszcza dymu z płuc, jak wielka jest przepaść socjalna dzieląca siedzących obok siebie ludzi i uwielbiam wymyślać scenariusze życia przechodniów. Ale Dawid podobał mi się wyłącznie jako narrator, bo jako postać, jak to powiedziała Królowa...