„Mało kto potrafi myśleć, ale każdy CHCE mieć własne poglądy...”
To smutne motto tej książeczki.
Dałem 10 gwiazdeczek, ponieważ autor był bodajże pierwszym myślicielem, który zadał sobie trud zajęcia się sztuką prowadzenia sporów, mimo tego iż uczynił to w ujęciu złośliwym i krytycznym.
Mamy dwóch ludzi prowadzących spór i audytorium. Celem sporu jest wywołanie u audytorium WRAŻENIA, że jedna strona ma RACJĘ.
Mamy zatem teorię neomarksistowskiego „dyskursu” w pigułce. Celem dyskursu nie jest jak najbardziej zobiektywizowana ocena rzeczywistości, tylko zmanipulowanie publiczności przysłuchującej się owemu „dyskursowi”. Dyskurs zatem jest formą przemocy psychicznej, jaką używa przede wszystkim wszelka kłamliwa ideologia, w tym neomarksizm, do rozprzestrzeniania się.
Zauważmy, że wszystkie masowe zbrodnie spowodowane przez zbrodnicze ideologie i totalitaryzmy opierały się i opierają na kłamstwie. Właśnie metodą dyskursu pewien malarz Adolf wzbudził przekonanie u Niemców, że są rasą wyższą, co daje im prawo do mordowania i zniewalania ras niższych. To Marks i jego następcy metodą dyskursu wzbudzili fałszywe przekonania w społeczeństwach i narodach, co kierowało całe państwa w kierunku ludobójstwa. To islamiści metodą dyskursu dają prawo swoim bojownikom do aktów terrorystycznych i ludobójstwa. Kłamstwo rozpowszechniane grozi ludobójstwem. Warto o tym pamiętać czytając tę pozycję, jeśli czytelnik zaciera z radości ręce na myśl o możliwościach manipulacji, jakie daje w swoich fortelach ta książka.
Czymś zupełnie przeciwnym jest krótka rozprawa Romana Ingardena „O dyskusji” zawarta w „Książeczce o człowieku”. Autor proponuje zupełnie inną formę prowadzenia sporu, w której celem ma być dojście do jak najbardziej zobiektywizowanej oceny rzeczywistości. W dyskusji proponowanej przez Ingardena całkowicie bez znaczenia jest, kto miał rację w momencie rozpoczęcia sporu, ani kto swoje racje obroni, a kto nie. W dyskusji dochodzi się WSPÓLNIE do stanowiska, które z powodów racjonalnych i logicznych musi być przyjęte przez obydwie strony, jeśli tylko dyskutanci są zdolni do racjonalnego, logicznego myślenia. Sam Schopenhauer stwierdził, że warto prowadzić spór z jednym na 100 potencjalnych adwersarzy, co daje do myślenia w świetle późniejszej pracy Ingardena.
Kłamstwo i powszechność „dyskursu”, jako metody prowadzenia sporów stanowi najpoważniejsze współcześnie, prawdziwe zagrożenie dla demokracji. Lud wrzucający kartki do urn wyborczych jest publicznością Schopenhauera, manipulowaną przez polityków-dyskursantów, a poziom edukacji w dziedzinie logiki i racjonalnego myślenia u przeciętnych ludzi, jak też poziom emocjonalnego zaangażowania w „posiadanie własnych poglądów pomimo braku rozumu i zdolności do samodzielnej oceny argumentów” - w najwyższym stopniu powoduje zagrożenie wolności i bezpieczeństwa egzystencji współczesnych społeczeństw.

„Mało kto potrafi myśleć, ale każdy CHCE mieć własne poglądy...”
To smutne motto tej książeczki.
Dałem 10 gwiazdeczek, ponieważ autor był bodajże pierwszym myślicielem, który zadał sobie trud zajęcia się sztuką prowadzenia sporów, mimo tego iż uczynił to w ujęciu złośliwym i krytycznym.
Mamy dwóch ludzi prowadzących spór i audytorium. Celem sporu jest wywołanie u...