Aaron i Ania są rodzeństwem, które bardzo dużo wycierpiało. Po śmierci ojca, ich matka całkowicie się załamała. Wpadła w tak mocną depresję, że ledwo udawało jej się zająć sobą, a co tu dopiero mówić o opiece nad dziećmi. Pod swój dach przygarnęła ich bogata ciotka, miłośniczka sztuki. Już wkrótce okazuje się, że w nowym domu dzieci nie zaznają spokoju, ponieważ partner ich ciotki ma nietypowe hobby. Uwielbia pastwić się nad innymi, zwłaszcza nad znienawidzonym Aaronem, który stara się za wszelką cenę chronić siostrę, przejmując wszystkie ciosy na siebie. Po kilku latach, tak związane ze sobą rodzeństwo traci kontakt, a Ania oskarża brata o gwałt. Co wydarzyło się tak naprawdę?

„Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” nie jest typową powieścią, w której mamy możliwość śledzić akcję od początku do końca. W tym przypadku jest to zbiór fragmentów wspomnień bohaterów: Aarona, Ani oraz ich matki – Cecylii. Czytelnik jest więc w stanie poznać historię w różnych etapach, zarówno z czasów, gdy Aaron był mały, a jego ojciec żył, gdy życie rodzeństwa stało się prawdziwym piekłem, jak i z obecnego okresu, gdy Ania postanowiła wyjawić prawdę całemu światu.

Język autorki jest lekki i łatwo przyswajalny, jednak sposób przedstawienia tej historii nie przypadł mi do gustu. Z natury jestem bardzo ciekawska, dlatego takie porozrywane fragmenty z życia rodzeństwa, które czasami autorka nie doprowadziła do końca, były dla mnie istną katorgą. Gdy już wciągnęłam się w dany wątek, był on przerywany i rozpoczynał się inny. Tego typu zabieg, wzbudzał we mnie coraz większą irytację, a tym samym, przyjemność z lektury malała w zawrotnym tempie. Kolejnym zarzutem, jaki mogę postawić tej pozycji jest to, że w książce jest wiele niewiadomych, a autorka nie postanowiła wyjaśnić czytelnikowi np. dlaczego załamana matka, nagle jest w stanie jeździć z córką po komisariatach policji.

Historia dwójki dzieci, które były ze sobą bardzo zżyte, wzrusza czytelnika. Przed rozpoczęciem lektury, byłam pewna, że główną poszkodowaną będzie owa dziewczynka i to jej będzie mi najbardziej żal, jednak stało się odwrotnie, to Aaron wzbudzał we mnie największe współczucie, które potęgowały opisy jego prób samobójczych. Ania była w moim odczuciu jedynie tłem, które miało umocnić i lepiej przedstawić tragedię nastoletniego chłopaka.

Małgorzata Warda stworzyła powieść, w której historia dwójki dzieci wydaje się być prawdziwa. Bardzo dobrze wykreowane postacie sprawiają, że odbiór tej pozycji staje się jedynym w swoim rodzaju przeżyciem, jednak najlepiej przez autorkę została przedstawiona reakcja ludzi z bliskiego otoczenia bohaterów. Pomimo świadomości, że nie wiedzie się im najlepiej, a liczne obrażenia ciała i zaniedbanie bardzo rzucało się w oczy, nie zrobili kompletnie niczego, aby ulżyć niewinnym dzieciom. Nawet nauczycielka, która powinna powiadomić wyższe władze, kpiła na forum całej klasy z poszkodowanego przez los dziecka, a bliska rodzina bohaterów, bała się mieć kontakt z takimi dziećmi.

„Dziewczynka, która widziała zbyt wiele” jest wartą poznania pozycją, jednak w głównej mierze jest to zasługa wzruszającej historii, aniżeli sposobu jej przekazania. W gruncie rzeczy jest to lektura tylko na jeden raz, nie wyobrażam sobie czytać ją powtórnie i nie chodzi już tylko o wstrząsający opis przeżyć bohaterów, po prostu książka nie zrobiła na mnie wielkiego wrażenia. Czy polecam? Jest to całkowicie zależne od czytelnika, jeżeli sposób przedstawienia tej historii nie będzie mu przeszkadzał, to owszem, jednak mnie on męczył i nużył, co całkowicie odbierało przyjemność czytania.

Aaron i Ania są rodzeństwem, które bardzo dużo wycierpiało. Po śmierci ojca, ich matka całkowicie się załamała. Wpadła w tak mocną depresję, że ledwo udawało jej się zająć sobą, a co tu dopiero mówić o opiece nad dziećmi. Pod swój dach przygarnęła ich bogata ciotka, miłośniczka sztuki. Już wkrótce okazuje się, że w nowym domu dzieci nie zaznają spokoju, ponieważ partner ich...