Moje drugie spotkanie z Dresdenem w bardzo krótkim czasie, co jest nie bez znaczenia. Ale o tym za chwilkę. Generalnie książka prezentuje poziom bardzo zbliżony do pierwszej części. Nie ma zaskoczenia, nie ma rozczarowania. Wydaje mi się, że mniej było elementów humorystycznych oraz prawdziwej demonstracji magicznych możliwości bohatera. Harry upiera się, że jest dość potężnym magiem ale niezbyt potrafi to udowodnić. W pierwszej części jego wejście do klubu gangstera było naprawdę spektakularne. Tutaj takiej sceny nie uświadczymy. Dresden często i gęsto przypomina Johna McClane z filmowej serii Die Hard. Wiecznie umęczony i poobijany jednak uparcie prący do przodu. Dowiadujemy się za to nieco więcej o jego przeszłości. Pojawiają się sprawy sercowe oraz znakomicie zademonstrowano wpływ na Dresdena czarnej magii co bardzo mi się podobało. Bohater nie jest płaski i czarno biały a ja właśnie takich lubię. Dodatkowo autor zaczął budować coś, co można nazwać szkieletem kręgosłupa całego cyklu. Wydarzenia z obu powieści zostały sprytnie ze sobą powiązane i podejrzewam, że będzie to klamra spinająca wszystkie części "Akt" a jej korzenie będą sięgać mrocznej przeszłości naszego maga. Lubię, kiedy pisarze rozbudowują swoje uniwersum i za to spory plus dla autora.
Jak wspomniałem, drugą część akt przeczytałem od razu po pierwszej przez co rzuciła mi się w oczy pewna cecha powieści (nie wiem czy można to nazwać wadą). Wielokrotnie pojawiają się drobne informacje dobrze nam znane z pierwszej części np. szczegóły dotyczące magii, pochodzenia kota bohatera czy lokalizacji policyjnego oddziału Dochodzeń Specjalnych. Wynika to za pewne z faktu, że autor przemyca wiedzę dla czytelników, którzy nie znają poprzedniej części cyklu. Być może też w przypadku powrotu do Akt po dłuższym czasie takie informacje okażą się przydatne i odświeżające pamięć czytelnika.
"Pełnia Księżyca" to kolejny kawałek świetnej, rozrywkowej literatury. Polecam jednak dawkować znajomość z Harrym i stosować kolejne tomy jako przerywnik pomiędzy innymi książkami. Wtedy sprawdza się idealnie.

Moje drugie spotkanie z Dresdenem w bardzo krótkim czasie, co jest nie bez znaczenia. Ale o tym za chwilkę. Generalnie książka prezentuje poziom bardzo zbliżony do pierwszej części. Nie ma zaskoczenia, nie ma rozczarowania. Wydaje mi się, że mniej było elementów humorystycznych oraz prawdziwej demonstracji magicznych możliwości bohatera. Harry upiera się, że jest dość...