"Przeszłość zawsze gdzieś się czai, czeka, by dopaść w nocnych koszmarach. Wyskakuje jak diabeł z pudełka, kiedy najmniej się tego spodziewamy. Może ją przywołać zapach ginu i cygar. Albo skrzypienie drzwi w nocy." ( str. 423 )

Przeszłość jest naszym cieniem, podążającym za nami krok za krokiem, gdy zmagamy się ze swoją codziennością. Czasami szepcze cichutko do ucha, przypominając o swojej obecności. Nie raz może nam się wydawać, że jesteśmy od niej daleko, że choć na chwilę się uwolniliśmy od jej władzy nad naszymi wspomnieniami... Lecz nie trzeba długo czekać, by huknęła nam nad uchem, wydzierając się ze słowami prawdy z tych czasów, które już minęły. Nigdy przed nią nie uciekniemy...
Najważniejsze w tym wszystkim jest jednak to, byśmy nie chcieli przed nią uciekać. Mimo, że niekiedy jest naszym przekleństwem, ciężarem, który nas uwiera, to nie możemy zaprzeczyć i zapomnieć o tym, że jest częścią nas samych. To przecież ona nas buduje. To w istocie dzięki niej stajemy takimi ludźmi, jakimi jesteśmy. Teraźniejszość przecież też stanie się w pewnym momencie przeszłością. A to znaczy, że każdy dzień, każda godzina, każda chwila, która mija, powiększa jej wielkość. Nigdy przed tym nie uciekniemy..., nie chciejmy uciekać...
..., bowiem przeszłość to nie tylko cierpienie i ból, który nas dopadnie..., mieszać się ono będzie ze szczęściem i chwilami radości, które wypełniać nas będą po samego brzegi, esencją naszego istnienia, naszej obecności na tym świecie, pośród innych ludzi...
Każdy z nas dźwiga swoją przeszłość, a tylko od nasz zależy co kiedyś zamieni się naszą przyszłość, ten czas, który jest dopiero przed nami...

"Żadna z książek, które napisałam, nie była tak osobista jak ta. Inspiracją dla tej historii były opowieści mojej matki o dzieciństwie w Chinach, pełne duchów, tajemniczych mistrzów sztuk walki i bohaterskiego Małpiego Króla. A zatem dziękuję ci, Mamo, za to, że wprowadziłaś mnie w cudowny świat chińskich bajek." ( str. 430 )
...rzekła autorka w posłowiu swojej książki:)

Bywają chwilę, że człowiek nie rozumie swojego postępowania, tkwiąc w ciężkim szoku, nagłym olśnieniu z jedną myślą...
..."dlaczego wcześniej tego nie spróbowałem, dlaczego w swym przeświadczeniu upierałem się, żeby tę chwilę odkładać z dnia na dzień, z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc, będąc przekonanym, że jeszcze nie nadszedł właściwy czas?"
Nie mam zielonego pojęcia, jak długo ta książka czekała na mnie, leżąc sobie cierpliwie w moim pokoju. Jak wielką cierpliwością musiała się wykazać, by znieść taką ignorancję ze strony swojego czytelnika...
Wiem, że bardzo długo na mnie czekała. Zawsze były książki, które były w pierwszej kolejności przed nią. Jakże wielkim głupcem się okazałem. Tak, wiem, że mówię o sobie, ale trzeba przyznać się do błędu, zwłaszcza wtedy, gdy jest on tak kardynalnie wielki...
Książka zachwyca od samego początku, do samego końca, praktycznie do ostatniego zdania, będącego jej treścią...
Tess Gerritsen w brutalnie szczery sposób prowadzi swojego czytelnika przez opowieść o tym, jak wielki mrok, jak wielkie zło i podłość może kryć się w sercu człowieka. Do jakich potworności jest on w stanie się dopuścić. To oczywiście tylko jedna strona medalu...
...gdyż tam gdzie się bestia, tam też jest ofiara, jej przeżycia, to jak to cierpienie na nią wpływa, co robi z jej życiem. A bliscy ofiary, którzy niekiedy w przypadku jej nagłego zniknięcia, muszą zmagać się z nadzieją i ewentualnym widmem tego, że ta osoba już odeszła, wcześniej cierpiąc w niewiarygodnych męczarniach, z rąk swojego oprawcy. A co jeśli wiedzą o tym, że nikt nie poniósł za to żadnych konsekwencji...?, będąc świadomymi tego, że nikt nie odkrył jeszcze prawdy, że organy ścigania wydały niesłuszny werdykt, że sprawiedliwość została przykryta bardzo gęstą mgłą prawdy, która wobec świata została jedną, wielką tajemnicą...?
Z jak wielkim żalem, goryczą i poczuciem zemsty, muszą kryć się tacy ludzie, w najgłębszych zakątkach własnej duszy...? No właśnie, tylko oni znają na to odpowiedź...
Cieszę się, trafiłem na książkę, która w oczach autorki jest tak osobista. Przez całą książkę to pokrewieństwo duszy autora z własną treścią, dało się odczuć...
Czytając opis z tyłu odkładki dowiedziałem się o tym, że mój ulubiony pisarz Stephen King z zamiłowaniem czyta każdą jej książkę i jest jej wielkim fanem. Powiem szczerze, że wcześniej o tym nie wiedziałem i gdy uzupełniłem już swoją niewiedzę, z wielkimi oczekiwaniami zapatrywałem się na pierwszą książkę tej autorki. Z pierwszym spotkaniem z jakimś autorem bywa różnie. Zawsze sobie trzeba zostawić odrobinę sceptycyzmu, by w przypadku niepowodzenia, nie rozczarować się w jakiś wielki sposób. Jednak już teraz wiem, że mój ten mały sceptycyzm, który zostawiłem sobie, przed jej przeczytaniem, nie był absolutnie potrzebny. Od dzisiaj, od teraz śmiem twierdzieć, że jeśli będę zachwycony jej kolejnymi książkami, po które z wielką przyjemnością chciałbym sięgnąć, dołączę do grona jej wielkich fanów...
Teraz też rozumiem, za co tak ceni ją sobie King..., wcale mu się nie dziwię, bo mam tak samo...
Tess Gerrites była jedną z autorek, autorów, które omijałem z nieznanych mi bliżej przyczyn. Tak po prostu wyszło...od dawna wpadła w orbitę moim zainteresowań, ale z sięganiem po jej książki, trochę się wstrzymywałem Szkoda, że tak długo zwlekałem z tym, gdyż mogłem delektować się jej grą słów o wiele wcześniej...

"Milczącą dziewczynę" czytało mi z wybitnie wielką przyjemnością...
Polecam każdemu, zwłaszcza fanom kryminałów, mrocznych thillerów z domieszką prawdy, który choć może jest brutalna, ale przynajmniej rzeczywista, mająca w sobie wiele wartości, o które warto się wzbogacić...

"Przeszłość zawsze gdzieś się czai, czeka, by dopaść w nocnych koszmarach. Wyskakuje jak diabeł z pudełka, kiedy najmniej się tego spodziewamy. Może ją przywołać zapach ginu i cygar. Albo skrzypienie drzwi w nocy." ( str. 423 )

Przeszłość jest naszym cieniem, podążającym za nami krok za krokiem, gdy zmagamy się ze swoją codziennością. Czasami szepcze cichutko do ucha,...