"Śmiech w ciemności" to zdecydowanie mój ulubiony FILM. Cudowna scenografia, mistrzowska charakteryzacja i zachwycający montaż.

Nieuniknione u Nabokova najwyższe skupienie - wysyp zagadek, wskazówek i znaków. Dawno tak mocno nie pragnęłam wedrzeć się w świat przedstawiony i otworzyć komuś oczy (o ileż dziwnie się później czułam, kiedy samo dosłowne otworzenie oczu niewiele by pomogło).

W książce ograniczony został element zaskoczenia, ale - jak zwykle u Nabokova - zabieg był słuszny i kluczowy. Mamy tu bowiem do czynienia z czarno-białym światem pełnym niedopowiedzeń i niedopatrzeń, kłamstw i tajemnic, w którym ludzie najzwyczajniej NIEDOWIDZĄ. A w tym samym czasie my - czytelnicy - mamy pełny ogląd na całą sytuację, znamy każdy plan i całe kulisy. Wiemy doskonale co ma się wydarzyć (prędzej, czy później), a jednak przebieg wydarzeń trzyma nas w napięciu, nie można się nadziwić jak daleko cała historia się posuwa. Żeby nie popaść w skrajność, pozostawia nam Nabokov kilka niespodzianek, które spadają na nas, jak grom z jasnego nieba.

Klatka po klatce, chciałam dobrnąć jak najszybciej do kolejnej sceny, a jednocześnie okrutnie bałam się momentu, w którym przeczytam didaskalia sceny zamykającej i będę musiała odłożyć książkę na półkę.

+ Polecam posłowie Engelkinga. Ma kilka literówek, ale poza tym bardzo przyjemnie czytało się je na ukojenie emocji. No i lubię mieć potwierdzenie swoich odczuć i obserwacji z utworu.

"Śmiech w ciemności" to zdecydowanie mój ulubiony FILM. Cudowna scenografia, mistrzowska charakteryzacja i zachwycający montaż.

Nieuniknione u Nabokova najwyższe skupienie - wysyp zagadek, wskazówek i znaków. Dawno tak mocno nie pragnęłam wedrzeć się w świat przedstawiony i otworzyć komuś oczy (o ileż dziwnie się później czułam, kiedy samo dosłowne otworzenie oczu niewiele...