“Śmiech w ciemności” to nieprzypadkowy tytuł celnie podsumowujący zarówno życie głównego bohatera - Albinusa, jak i sposób, w jaki Nabokov o nim opowiada. Stateczny, dojrzały koneser sztuki cieszy się dobrą opinią w kręgach intelektualistów i szczęśliwym, choć przewidywalnym i pozbawionym uniesień życiem rodzinnym. Pewnego dnia zostaje oczarowany urokiem młodej bileterki w kinie. Margot pochodzi z ubogiego środowiska i prowadzi burzliwe życie, rozkochuje jednak w sobie Albinusa, który zostawia rodzinę, zamieszkuje z nią i powoli traci zarówno zgromadzony majątek, jak i rozeznanie gdzie kończy się jego osoba, a zaczyna postać bezwiednego spełniacza oczekiwań i zachcianek Margot.
Te okoliczności są kanwą dla wielu wydarzeń, które pozwalają autorowi na balansowanie na granicy tytułowych śmiechu i ciemności. Albinus wraz z upływem czasu coraz bardziej poddaje się wpływowi Margot, ignorując wszelkie sygnały mogące świadczyć o odrodzeniu się uczucia pomiędzy nią, a jej dawnym kochankiem - Rexem. Uczucie to jednak istotnie się odnawia, i choć oficjalnie Rex odwiedza Albinusa i Margot w charakterze przyjaciela rodziny, to w istocie nie przepuszcza żadnej okazji, by znaleźć się z Margot sam na sam. Można odnieść wrażenie, że los drwi z Albinusa, ze zdradzającego staje się on zdradzanym, żyjąc w przekonaniu, że bierze z życia to, co najlepsze, pędzi autostradą ku ciemności. Sam bohater nie zdaje sobie z tego sprawy w przeciwieństwie do czytelnika, do którego autor niejako się uśmiecha, raz po raz dając znać, w którą stronę zmierzają wypadki. Czyni to, pozwalając nam zajrzeć za kulisy działań bohaterów poprzez wyjawienie ich prawdziwych myśli i zamiarów w sytuacjach, gdy szczególnie dalekie są one temu, co każdy z nich deklaruje.
Nabokov nie łudzi czytelnika nadzieją na szczęśliwe zakończenie tej pełnej zarówno humoru jak i tragizmu historii. Raz określiwszy, że człowiek jest tym, z którego pędu ku samoudręczeniu drwi los, nie pozwala Albinusowi wyjść z tego błędnego koła nawet pomimo tragicznego zdarzenia w życiu osobistym. Główny bohater pozostaje przy Margot, na koniec w pełni zależny od jej (nie)łaski, by zdać sobie sprawę ze swojego położenia dopiero wtedy, gdy nie ma już możliwości wybrać żadnego dobrego rozwiązania.

“Śmiech w ciemności” to nieprzypadkowy tytuł celnie podsumowujący zarówno życie głównego bohatera - Albinusa, jak i sposób, w jaki Nabokov o nim opowiada. Stateczny, dojrzały koneser sztuki cieszy się dobrą opinią w kręgach intelektualistów i szczęśliwym, choć przewidywalnym i pozbawionym uniesień życiem rodzinnym. Pewnego dnia zostaje oczarowany urokiem młodej bileterki w...

Warto czytać dla końcówki - całą resztę książki uznam za wprowadzenie, przecież nie zajmuje wiele czasu. Ale warto.

Warto czytać dla końcówki - całą resztę książki uznam za wprowadzenie, przecież nie zajmuje wiele czasu. Ale warto.

Po prostu fantastyczna.
To moja pierwsza styczność z Nabokovem (na pewno nie ostatnia) i jestem pod ogromnym wrażeniem.

Przede wszystkim urzekły mnie dylematy moralne obserwatora (czytelnika). Początkowo Albinus jawi się jako bohater antypatyczny, który zostawia swoją żonę i dziecko dla młodej kochanki, istnej femme fatale, natomiast wraz z rozwojem akcji zaczyna się czuć wobec niego pewne współczucie.

Pomijając umiejętne wzbudzenie huśtawki emocjonalnej w całej książce, a także dramaturgię i utrzymywanie w napięciu w ostatnim rozdziale, należy docenić tragikomedię ostatniego akapitu "Śmiechu w ciemności". Rzeczywista sceneria pokoju odbiega tak drastycznie od odczuć Albinusa, że pasuje idealnie do poczucia humoru Rexa. Ironiczny majstersztyk

Po prostu fantastyczna.
To moja pierwsza styczność z Nabokovem (na pewno nie ostatnia) i jestem pod ogromnym wrażeniem.

Przede wszystkim urzekły mnie dylematy moralne obserwatora (czytelnika). Początkowo Albinus jawi się jako bohater antypatyczny, który zostawia swoją żonę i dziecko dla młodej kochanki, istnej femme fatale, natomiast wraz z rozwojem akcji zaczyna się czuć...

Niesamowita proza Nabokova. Historia wydaje się banalna, ale dzięki wyszukanemu stylowi autora, ciekawi do ostatniej strony. Autor idealnie oddał opis bohatera w nowej sytuacji, istnych zabaw w kotka i myszkę oraz kontrowersyjnych rozgrywek kochanków przed oczami niewidomego. Z historii tworzy się ciekawa klamra ściśle powiązana z tytułem utworu. Czasami miałam wrażenie, że oglądam całą historię w szacie czarno-białego filmu sprzed I wojny światowej – szczególnie podczas wizyt postaci w kinie oraz podczas nagrywania filmu. To dało mi niesamowity klimat. Propozycja lepsza od Lolity – tamta była za bardzo przesiąknięta intertekstualnymi zabiegami i grami językowymi. Z pewnością sięgnę po pozostałe powieści autora.

Niesamowita proza Nabokova. Historia wydaje się banalna, ale dzięki wyszukanemu stylowi autora, ciekawi do ostatniej strony. Autor idealnie oddał opis bohatera w nowej sytuacji, istnych zabaw w kotka i myszkę oraz kontrowersyjnych rozgrywek kochanków przed oczami niewidomego. Z historii tworzy się ciekawa klamra ściśle powiązana z tytułem utworu. Czasami miałam wrażenie, że...

Jaaazzzdaaa!!!
moja ukochana przyjechała nowym cadillaciem
Tak!!!
naprawdę całkiem nowiutkim
powiedziała - hej tatuśku
pora się pożegnać

Kochanie , nie wysłuchasz mojego błagania ?
Dalej , po prostu do mnie podejdź
powiedziała - spieprzaj staruszku
ona nigdy nie wróci !!!

Brand new cadillac THE CLASH

Kiedy wydaje ci się , że przemknąłeś się na lepszą stronę . zawsze sprawdź czy nie pomyliłeś drzwi....
Nabokov streszcza swoją opowieść w pierwszym zadaniu...a potem okłada Angelusa na ślepo , ale i z rozmysłem , do bólu . do dna . do kresu upodlenia....aż dziw , że ręka mu nie zadrżała...a może ?
Ale nie to jest najważniejsze przecież...nie dogonisz chłopie cadillaca..

Jaaazzzdaaa!!!
moja ukochana przyjechała nowym cadillaciem
Tak!!!
naprawdę całkiem nowiutkim
powiedziała - hej tatuśku
pora się pożegnać

Kochanie , nie wysłuchasz mojego błagania ?
Dalej , po prostu do mnie podejdź
powiedziała - spieprzaj staruszku
ona nigdy nie wróci !!!

Brand new cadillac THE CLASH

Kiedy wydaje ci się , że przemknąłeś się na lepszą stronę . zawsze...

Książka prowadzi nas przez obraz beznadziei głównego bohatera. Czytając ją obserwujemy jego destrukcyjne działania, będące skutkami podejmowanych przez niego decyzji, kierowanych szaleńczą miłością do młodej Margot. Albinus nie zważa na wszelkie przeszkody wokół i krzywdę bliskich. Powieść jest niezwykłą ucztą czytelniczą ukazującą nietypowy obraz miłości, charakteryzujący się pożądaniem i obłędem. Nie brak tu intryg i manipulacji. Dodatkowo zyskuje na wartości szczegółową kreacją bohaterów. Kwintesencję i piękno powieści możemy dostrzec w tytule, który zaczynamy rozumieć czytając końcowe rozdziały utworu.

Książka prowadzi nas przez obraz beznadziei głównego bohatera. Czytając ją obserwujemy jego destrukcyjne działania, będące skutkami podejmowanych przez niego decyzji, kierowanych szaleńczą miłością do młodej Margot. Albinus nie zważa na wszelkie przeszkody wokół i krzywdę bliskich. Powieść jest niezwykłą ucztą czytelniczą ukazującą nietypowy obraz miłości, charakteryzujący...

Farsa, ale za to jakim językiem podana.

Farsa, ale za to jakim językiem podana.

Nabokov niezmiennie mnie zachwyca - maestrią słowa i kunsztem intrygi. Prosta historia obyczajowa o ludzkich słabościach i niegodziwościach. Opowiedziana wyśmienicie. I smakowita ciekawostka zaraz na początku powieści – Nabokov zaskakuje nas wizjonerskim pomysłem, który włożył w usta głównego bohatera. Polecam wszystkim miłośnikom dobrej literatury!

Nabokov niezmiennie mnie zachwyca - maestrią słowa i kunsztem intrygi. Prosta historia obyczajowa o ludzkich słabościach i niegodziwościach. Opowiedziana wyśmienicie. I smakowita ciekawostka zaraz na początku powieści – Nabokov zaskakuje nas wizjonerskim pomysłem, który włożył w usta głównego bohatera. Polecam wszystkim miłośnikom dobrej literatury!

Sama historia nie jest ciekawa, trochę jak z jakiegoś polskiego paradokumentu ale osadzonego w innych czasach. Podoba mi się jednak styl pisania Nabokova, który jest mistrzowski. Czemu nawet taką historię romansu, z pozoru nie różniącą sie wiele od innych, można czytać z wielkim zapałem. Bohaterowie są prości, można ich określić jednym słowem, ale uważam, że dzięki temu historia staje się uniwersalna. Podoba mi się w stylu Nabokova również to jak łatwo przychodzi mu napisanie tego czym kierują się dane postaci, ich mentalność. Czytając ,,Śmiech w ciemności", w mojej wyobraźni pojawiał się piękny klimat opisywanych miejsc, miałam wrażenie jakby mój mózg nakładał jakiś filtr podczas wyobrażania sobie tych wydarzeń i wszystko widziałam kolorami takiego starego, melancholijnego filmu. Jednak sama fabuła nie urzekła mnie (tak naprawdę zaczyna robić sie ciekawie pod sam koniec książki),może dlatego, że z żadną z postaci nie można sympatyzować (chociaż podejrzewam, że taki właśnie był zabieg) przynajmniej ja tego nie potrafiłam, temu odejmuje te kilka gwiazdek.

Sama historia nie jest ciekawa, trochę jak z jakiegoś polskiego paradokumentu ale osadzonego w innych czasach. Podoba mi się jednak styl pisania Nabokova, który jest mistrzowski. Czemu nawet taką historię romansu, z pozoru nie różniącą sie wiele od innych, można czytać z wielkim zapałem. Bohaterowie są prości, można ich określić jednym słowem, ale uważam, że dzięki temu...

Ta powieść to słodki cukierek, który chce się niecierpliwie rozgryźć. Subtelnie i pięknie erotyczna, ekscytująca; to nieoczekiwane dostrzeganie zjawisk i sensacji w miejscach niespodziewanych. Nabokov zabiera nas w podróż przez degradację bohatera, rozpad jego świata i wartości. A wszystko - jak to często bywa -przez młodą i piękną dziewczynę (jednak porównanie do Lolity byłoby w pewien sposób krzywdzące; „Śmiech w ciemności" zrobił na mnie o wiele większe wrażenie).

- Weronika z Sopoteki

Ta powieść to słodki cukierek, który chce się niecierpliwie rozgryźć. Subtelnie i pięknie erotyczna, ekscytująca; to nieoczekiwane dostrzeganie zjawisk i sensacji w miejscach niespodziewanych. Nabokov zabiera nas w podróż przez degradację bohatera, rozpad jego świata i wartości. A wszystko - jak to często bywa -przez młodą i piękną dziewczynę (jednak porównanie do Lolity...