BIO
Kiedy byłam rybą
Kosmos jak zawsze okrągły
Miał przytulne ściany

Śniłam o boskich płetwach
Pióropuszach i życiu
Po wodzie

Mówiono ogon
Odpada ale jest nagroda:
Para bolesnych stóp.

Nie wierzyłam
W bajki. Zapuściłam
Skrzydła jak liście

Czarnych paproci.
Och gdzież ja
Nie byłam!

Kiedy byłam rybą
Nie było w ogóle dni,
Seksu, ani różnicy.

Ciepło przychodziło
Z zewnątrz. Teraz
Mam w płucach nieznośnie

Lekkie powietrze,
Mam pokusę morza
W zielonych tęczówkach.

Patrzę w niebo: wieżyczko
Jakaś ty cudowna. Tańczę
Dla ciebie.



Amorficzna okładka tomiku poezji nasyconej oniryzmem , barwami, egzystencją ludzką podszytą bagażem doświadczeń i zdeprawowaniem umysłu / duszy i (nie)okiełznanej natury w akwarium, podwodnym świecie.
Ichtiologiczne historie, zbudowane z pogranicza wodno - ziemskiego nasuwa mi skojarzenia z dwoma filmami "Kształ wody" z 2017 roku i "Undine" z 2020.
Guillermo del Toro zabiera nas w surrealistyczno - oniryczną odyseję poprzez lata 60.XX wieku w musicalowym kroku, mroczno - wodno - industrialna sceneria odcieniami morskiej zieleni, turkusu...
Odrealniony kosmiczny klimat spotkania niemej dziewczyny i młodzieńca - amfibii z niezwykłą więzią , która ich połączyła.

"Tutaj cię przyprowadzę. Pokażę ci ten kamień,
To garbate drzewo, drogocenną rosę. Tu usiądziemy,
Gdzie teraz robię zdjęcie, żrący czas na lśniącym papierze
Wyślę ci przez niebo.

Tym, którzy tęsknią niech się droga wzniesie
Na podobieństwo dywanu, do leczniczych chmur –
Oby pomogły zgładzić tę żałobę, która jest jak drzazga,
Jak przedwczesny wirus, ostry lustrzany odłamek.

Mam nas na końcu języka, a w tej figurze jest płacz:
Starszy ode mnie, trwały, monotonny lament,
On idzie od gór, niesie się na białych skrzydłach."



"Undine" z 2020 roku ostatnia wersja mitologicznej rusałki z w reżyserii Christiana Petzolda z przewodnim muzycznym motywem, który zapada w pamięć i mocno identyfikuje / intensyfikuje się z tematem (wciąż mi towarzyszy po projekcji filmu) Concerto in d minor - BWV 974 Bacha. Współczesna rusałka jest przewodnikiem w muzeum w Berlinie. Berlin i jego urbanistyczno - architektoniczna przestrzeń staje się kanwą opowieści, która swą makietą opowiada o początkach miasta na bagnach, moczarach. Iluzoryczność wody i formy przewodniczki - świtezianki, surowość i oniryzm, koloryt lazurowy i skomplikowane relacje damsko - męskie stają się pomostem mitologiczno - współczesnym. XXI - wieczna Undine skrojona z elementów dwóch światów, współczesna, twarda, surowa, zasadnicza, realistycznie stąpająca po zmieni by tęsknotą, tkliwością, melancholią tkać pragnienia, które uzurpuje prawo uczciwej, partnerskiej relacji. Magiczny realizm nowoczesnej metropolii doskonale kontarastuje z kolorytem niebieskich odcieni i przepowiednią.
Paula Beer i Franz Rogowski doskonale wcielili się w postaci pół - mitologicznych wcieleń targanych emocjami, kontrastami i namiętnościami z ludzką egzystencją i meandrami pokrętnej natury duszy - umysłu.

BIO
Kiedy byłam rybą
Kosmos jak zawsze okrągły
Miał przytulne ściany

Śniłam o boskich płetwach
Pióropuszach i życiu
Po wodzie

Mówiono ogon
Odpada ale jest nagroda:
Para bolesnych stóp.

Nie wierzyłam
W bajki. Zapuściłam
Skrzydła jak liście

Czarnych paproci.
Och gdzież ja
Nie byłam!

Kiedy byłam rybą
Nie było w ogóle dni,
Seksu, ani różnicy.

Ciepło przychodziło
Z...