„20 poetek, 2 poetów, niezliczona ilość zaskoczeń. Antologijne głosy splatają się ze sobą w mniej lub bardziej wyrazisty wzór. Poezja jest ważna – dotyka najmocniej i najcelniej wrażliwych, istotnych punktów ludzkiego życia. To pierwszy i najważniejszy wniosek wynikający z lektury Warkoczami. Antologii nowej poezji.”

"Warkoczami..." powstała na kanwie seminarium Wspólny Pokój prowadzonego od 2011 r. w Staromiejskim Domu Kultury w Warszawie. Jego uczestniczki i uczestnicy (poetki i poeci, krytyczki literackie, prozaiczki, graficzki, literaturoznawczynie, naukowczynie oraz po prostu osoby lubiące czytać) rozmawiają o literaturze kobiet, jej swoistości, a także o przemianach, jakim ulegała ona od XIX wieku aż do czasów współczesnych.

Poetki i dwóch poetów pojawiający się w antologii są w jakiś sposób z seminarium związani, choć niekoniecznie muszą zdawać sobie z tego sprawę. Bowiem nie ich fizyczna obecność na feminariach decydowała o tym, że wiersze znalazły się w tym wyborze, ale obecność tekstowa na kilku chociażby spotkaniach, zabranie głosu w sprawie, która z jakichś względów poruszała seminarzystki i seminarzystów.

Wiersze zostały ze sobą połączone kategoriami tematycznymi – wśród nich znajdują się tożsamościowe wylinki (część Morfy),figury kobiecości, takie jak dziewczynka (Żegnaj, laleczko),matka (Prenatal, Pochwała matek),staruszka, wiedźma, szamanka, szalona (Portretowa),doświadczenia kobiece (ciąża, poród, poronienie, aborcja, macierzyństwo),relacje z rzeczywistością, z innymi (kochankami, mężami, córkami, strasznymi mieszczanami czy koleżankami/kolegami po piórze w działach Zawiązki i Presje),różnorakie wewnętrzne i zewnętrzne opresje, kwestie społeczne, dyskusje światopoglądowe, artystyczne manifesty bądź twórcze poszukiwania (dział Wspólny Pokój),umiejscawianie siebie i swojej twórczości w nurtach współczesnej humanistyki (Horyzont w przejściu). Kategorie tematyczne są jednak wtórne wobec wyboru, wynikające z niego czy może precyzyjniej – porządkujące go. Powstały na bazie rozmów o konkretnych wierszach, dyskusji i tematów seminaryjnych, a także doświadczeń czytelniczych redaktorek oraz uczestniczek i uczestników Wspólnego Pokoju.

Nazwiska, które pojawiły się w antologii, to jedynie pewna reprezentacja. Niemniej, zdaniem redaktorek, to wyjątkowo silne, w pełni już brzmiące i ukształtowane głosy, świadomie korespondujące ze sobą, ze światem kultury, z rzeczywistością społeczną i polityczną. Tym bardziej zachęcamy do przyjrzenia się temu projektowi, spojrzenia na działy całościowo, a także w kontekście całej antologii. Nie po to, by na siłę tematyzować współczesną poezję (nazwy działów celowo są dość enigmatyczne),ale by odkrywać powiązania między wierszami, śledzić podskórne prądy nowej poezji, filozoficzne fascynacje, a także, by spojrzeć nieco wnikliwiej na to, co i w jaki sposób kobiety mówią o sobie, świecie i własnej twórczości.