Cholera jasna! To ja myślałam, że na „Krwawym Królu” stępiła się zadziorność pani Martin, a to tylko cisza przed burzą była! Się mi wydawało, że skoro Tris pokonał Arontalę i Jareda, to teraz z Kiarą będą już żyć długo i szczęśliwie. A tutaj się okazuje, że to był dopiero początek prawdziwych kłopotów. Zniszczenie uzurpatora i jego krwawego maga nie poskutkowało jednoczesnym zlikwidowaniem ich zwolenników. Cóż z tego, że Margolan został wyzwolony spod władzy tyrana, jeśli zniszczone zostały jego ziemie i nie wiadomo, jak uda się mieszkańcom przetrwać zimę. Zwłaszcza, że Tris musi wyruszyć na wojnę z nazbyt zachłannymi sąsiadami.

Autorka nie oszczędza swoich bohaterów i funduje im i czytelnikom ostrą jazdę bez trzymanki. W poprzednich tomach „Kronik Czarnoksiężnika” wiadomo było, z kim Matris i jego przyjaciele muszą się zmierzyć, w dodatku mogli liczyć na wsparcie wielu sprzymierzeńców. W „Mrocznej Ostoi” na wszystkie postaci po kolei spadają kłopoty i nie wiadomo do końca, kto i dlaczego za tym wszystkim stoi. W dodatku dawni towarzysze niedoli zostają rozdzieli i każdy musi samodzielnie zmierzyć się ze swoimi przeciwnikami. I bynajmniej nie ma co liczyć na to, że szanse adwersarzy są wyrównane. Wszyscy bohaterowi, którym kibicowałam w poprzednich tomach, dostają mocno w kość. A pisarka chyba postanowiła doprowadzić ciekawość swoich czytelników do granic wytrzymałości, bo „Mroczna Ostoja” to zlepek rozbebeszonych wątków, z których każdy urywa się w tak niejednoznacznym momencie, że naprawdę trudno liczyć na szczęśliwe zakończenie.

Kolejny raz zachwyciło mnie ukazanie politycznych zależności w Zimowych Królestwach i różnic między kultami, jakimi ich mieszkańcy czczą różne aspekty Bogini. Wreszcie też więcej miejsca pani Martin poświęciła vayash moru. Zirytowało mnie duże rozproszenie bohaterów i wątków, ale widocznie także w powieści wartość entropii musi rosnąć. No nic, trzeba będzie po prostu sięgnąć po kolejną część „Kronik”, zwłaszcza, że nadal nie wiem, jak się wykonuje kopniak w stylu Wschodniej Marchii, choć trzeba przyznać, że tym razem bohaterowie go nie nadużywali.

Cholera jasna! To ja myślałam, że na „Krwawym Królu” stępiła się zadziorność pani Martin, a to tylko cisza przed burzą była! Się mi wydawało, że skoro Tris pokonał Arontalę i Jareda, to teraz z Kiarą będą już żyć długo i szczęśliwie. A tutaj się okazuje, że to był dopiero początek prawdziwych kłopotów. Zniszczenie uzurpatora i jego krwawego maga nie poskutkowało...