Drugi tom “Władcy Pierścieni” nosi tytuł “Dwie wieże”, ponieważ jego akcja koncentruje się wokół twierdzy Sarumana, Orthanku i Minas Morgul, a początek bierze w bardzo trudnym momencie.

Oto dotkliwie doświadczona stratą i trwogą o własne życie Drużyna Pierścienia zostaje rozbita. Moc Pierścienia coraz wyraźniej wystawia towarzyszy na próbę, z której nie każdy potrafi wyjść obronną ręką. Wobec tego, Frodo postanawia kontynuować wyprawę samotnie, na co ostatecznie nie pozwala mu zawsze wierny towarzysz Sam Gamgee. Odtąd we dwóch będą musieli zmierzyć się z wszystkim, co los i mroczne siły rzucą im pod nogi i to od nich przede wszystkim zależeć będzie powodzenie misji i przyszłość świata. Aragorn, Legolas i Gimli świadomi motywów Froda pozwalają mu odejść, a sami obierają inny kierunek. Ruszają w pościg za oddziałem Orków, by odbić pojmanych podczas walki Merrego i Pippina, i uchronić ich przed śmiercią. Choć Drużyna rozpada się jeszcze przed wypełnieniem zadania, pozostaje nadzieja, że gdzieś u kresu dróg znów się połączy. Zanim jednak to nastąpi, wszystkim bohaterom pisane są niezwykłe przygody i równie chwalebne czyny.

W przeciwieństwie do poprzedniego tomu, tutaj fabuła nie jest już prowadzona jednotorowo. Księga trzecia to przeplatające się losy Merrego i Pippina z jednej strony oraz Aragorna, Legolasa i Gimliego z drugiej. Dzięki temu mamy okazję za sprawą pierwszych wkroczyć do Fangornu i poznać Drzewca, by następnie towarzyszyć jemu i pozostałym Entom w oblężeniu Isengardu; oraz śladem drugich przemierzyć ziemię Rohirrimów, stanąć przed obliczem Króla Władców Koni i razem z nim iść w bój. W tym tomie, w tej księdze zderzają się dwa światy: fantastyczny i ludzi. Oba idealnie się dopełniają.

Księga czwarta opisuje zmagania Froda i Sama. Muszę przyznać, że ku memu kompletnemu zaskoczeniu, ta część zdecydowanie bardziej przypadła mi do serca. Jest w przyjaźni tych dwojga hobbitów coś, czego nie mogę dobrze ubrać w słowa. Czytając, nie ma się wrażenia bycia wyłącznie obserwatorem czy towarzyszem jak miało to miejsce do tej pory i ma w przypadku pozostałych bohaterów. Tutaj doświadcza się pewnego rodzaju intymności; poczciwego przywiązania i niezłomnego polegania na sobie nawet w obliczu końca świata. Winien temu Tolkien, który w tak prosty, aczkolwiek ujmujący sposób opisał wewnętrzne rozterki bohaterów, jak też ciężar stopniowo przejmującego kontrolę Pierścienia. A wszystko to w posępnej, nie wróżącej szczęśliwego zakończenia scenerii.

Dwutorowa konstrukcja daje autorowi dodatkowe możliwości i on to wykorzystuje, tworząc uniwersum przebogate. Ja jednak chciałabym widzieć tu więcej charakteru Legolasa, Gimliego i paru innych postaci, które zostają niesłusznie odsunięte w cień. Aragorn dostaje więcej pola do popisu, ale często zachowuje się zbyt wyniośle, bym mogła go polubić. Na dodatek przy każdej nadarzającej się okazji przechwala się mieczem (i to żaden eufemizm). Momentami jeszcze rażą patetyczne dialogi, ale na szczęście im więcej się dzieje, tym naturalniej wszystko wypada. Jeśli poza tym miałabym sobie czegoś życzyć, to większego rozmachu przy scenach walki. Miejsce poświęcone opisowi otoczenia jest nieproporcjonalnie większe względem tego poświęconego bitwie. Są dobre pomysły, odważne kroki, ale czegoś jeszcze brakuje, gdzieś tam pozostaje pewien niedosyt.

Ogrom pracy, pasji i myśli włożony w “Dwie wieże” i “Władcę Pierścieni” jako całość jest zdumiewający i widoczny na każdym kroku. Plan wydarzeń został dopracowany do perfekcji. Nie ma tu miejsca na przypadek ani łatanie dziur, jak czasem ma to miejsce przy tak obszernych powieściach. Wszystko konsekwentnie zmierza do wcześniej zamyślonego celu. Ostatnie sceny rozgrywające się w jaskini Szeloby z Samem w roli głównej, to jedne z najlepszych nie tylko w tym tomie, ale w całej powieści. Jest to świetne, bo pełne przejmujących emocji zakończenie, jednocześnie pozostawiające ledwo tlącą się nadzieję na to, co przynieść może kolejny tom.

mealibri.blogspot.com

Drugi tom “Władcy Pierścieni” nosi tytuł “Dwie wieże”, ponieważ jego akcja koncentruje się wokół twierdzy Sarumana, Orthanku i Minas Morgul, a początek bierze w bardzo trudnym momencie.

Oto dotkliwie doświadczona stratą i trwogą o własne życie Drużyna Pierścienia zostaje rozbita. Moc Pierścienia coraz wyraźniej wystawia towarzyszy na próbę, z której nie każdy potrafi wyjść...