Opowiadałam Wam już o Kabarecie Moralnego Niepokoju? Nie? To lepiej Was ostrzegę, bo trzęsą całym miastem, ba krajem nawet, więc lepiej żebyście wiedzieli, nim się z nimi zetkniecie przez przypadek. Wystarczy, że wejdą na salę, a część ludzi już zaczyna się trząść, ale to jeszcze nic. Rzucą parę słów, a cała sala dostaje drgawek jakichś, konwulsji, sama widziałam, jak jakiś rosły chłop się popłakał... ze śmiechu. A co myśleliście? Że gnaty wyciągają? Nie przesadzajmy, oni mają na to swoje sposoby - na morałach grają, czy jakoś tak. A najgorsi wśród nich są tekściarze. Na mieście mówi się, że jak się taki tekściarz z Kabaretu Moralnego Niepokoju za robotę weźmie, to nie ma zmiłuj. Miałam pecha, bo trafiłam osobiście na Przemysława Borkowskiego i poznałam tym samym jego tajną broń. Groteskę...

Lata dwudzieste, lata trzydzieste - to były czasy... można było uczciwie wyżyć z gangsterki, człowiek chadzał na napady razem z kumplami, jak się komuś nudziło, to można się było na strzelanie z wrogim gangiem umówić, obrabowanie banku było prawie jak bułka z masłem. W latach czterdziestych bywało różnie, bo część chłopaków wyjechała do Europy na wojnę, a jeden się nawet na Pacyfik zapuścił, ale to inna historia, zupełnie jak ta, kiedy jeden z chłopaków do filmu patriotycznego trafił...

Chłopaki przesądni zwykle nie byli, ale zdarzał się taki jeden z drugim, który nie dość, że innym nerwy psuł, to jeszcze nieszczęście na siebie ściągnąć potrafił . W duchy też się nie wierzyło, choć jak się zabiło w życiu tylu ludzi, to istniała obawa, że któremuś z nich się to nie spodobało i mścić się może. Kosmici też w Nowym Jorku nie byli rzeczą dziwną - zresztą, co było? Niejeden nosił szykowne cementowe buty, w ciężarówce ukradzionej dla picu można było znaleźć zwłoki, a raz odbyła się nawet uczta kanibali.

Opowieści Central Parku to kalejdoskop wspomnień o złotym wieku gangsterów i swoista kronika ich śmierci, bez zachowania jakiejkolwiek spójności chronologicznej - w opowiadaniach często pojawiają się postacie, które dokonały swego żywota kilkanaście kartek wcześniej. O samym narratorze wiemy niewiele, ale jedno z całą pewnością - jak nie miał na imię. Można założyć, że stał gdzieś na średnim szczeblu w społeczności gangów Nowego Jorku, cieszył się jakim takim szacunkiem i obserwował zdarzenia, niekoniecznie znajdując się w samym oku cyklonu, ale na pewno niezbyt daleko. Opowieści te są równie prawdopodobne, co niedorzeczne - oto pozbawiony skrupułów postrach okolicy ginie pośliznąwszy się na skórce od banana, tym samym nie dokonując zemsty na innym gangsterze, który później zginie w równie absurdalnych okolicznościach.

Sposób pisania Borkowskiego skojarzył mi się z Bukowskim w niezapomnianej Szmirze - krótkie zdania, prosty, lekko rynsztokowy język (choć niewątpliwie Belane używał bardziej rynsztokowej odmiany),kreślone grubą kreską postaci (u Bukowskiego jednak są one bardziej wyraziste). Jeszcze sporo brakuje Panu Przemkowi do geniuszu wódą napędzanego Amerykanina, jednak niniejszym podnoszę dla niego poprzeczkę i czekam z niecierpliwością na kolejne dzieła - mam nadzieję, że nie tyle równie obiecujące, co przynajmniej równie dobre jak Opowieści Central Parku - obietnic w Pańskim wypadku, panie Borkowski, nie przyjmuję.

Jeśli lubicie groteskę w stylu retro, rarytasy prohibicji, pospolitych rzezimieszków ubranych w garnitury na miarę i niebanalną fabułę - nie zawiedziecie się. Ostrzegam jednak - tego zbioru nie da się przeczytać jednym tchem - dawkowany po 3-4 opowiadania na raz smakuje fantastycznie, w większych ilościach jest jednak trochę jak przedawkowany alkohol.

Polecam!

ksiazkawmiescie.blogspot.com

Opowiadałam Wam już o Kabarecie Moralnego Niepokoju? Nie? To lepiej Was ostrzegę, bo trzęsą całym miastem, ba krajem nawet, więc lepiej żebyście wiedzieli, nim się z nimi zetkniecie przez przypadek. Wystarczy, że wejdą na salę, a część ludzi już zaczyna się trząść, ale to jeszcze nic. Rzucą parę słów, a cała sala dostaje drgawek jakichś, konwulsji, sama widziałam, jak jakiś...

Bardzo mi się podobało. Opowiadania lekkie, zabawne, z dużą dozą absurdalnego humoru. Krótkie, więc dobrze się czyta (ja większość przeczytałem w metrze). Polecam!

Bardzo mi się podobało. Opowiadania lekkie, zabawne, z dużą dozą absurdalnego humoru. Krótkie, więc dobrze się czyta (ja większość przeczytałem w metrze). Polecam!

Rewelacyjne! Dawno nie czytałem czegoś podobnego. Najbardziej mi to przypomina opowiadania Mrożka, chociaż wolałbym nie musieć tego uzasadniać ;)

Rewelacyjne! Dawno nie czytałem czegoś podobnego. Najbardziej mi to przypomina opowiadania Mrożka, chociaż wolałbym nie musieć tego uzasadniać ;)

poszczególne "opowieści" są trochę za krótkie. Gdyby jednak były dłuższe, byłoby całkiem nudno. Uczucia mieszane.

poszczególne "opowieści" są trochę za krótkie. Gdyby jednak były dłuższe, byłoby całkiem nudno. Uczucia mieszane.

Kilka opowiadań rzeczywiście słabszych, ale jest też parę absolutnych "perełek". Ogólne wrażenia bardzo fajne.

Kilka opowiadań rzeczywiście słabszych, ale jest też parę absolutnych "perełek". Ogólne wrażenia bardzo fajne.

Lekka,łatwa,prosta książeczka na odsrltresowanie. Krótkie opowiadanka pisane prostym językiem, które przypomniały mi czasy dzieciństwa, kiedy wraz z kuzynem wymyślaliśmy i pisaliśmy podobne historie. Do odstresowania po czymś cięższym, bez zaskoczeń.

Lekka,łatwa,prosta książeczka na odsrltresowanie. Krótkie opowiadanka pisane prostym językiem, które przypomniały mi czasy dzieciństwa, kiedy wraz z kuzynem wymyślaliśmy i pisaliśmy podobne historie. Do odstresowania po czymś cięższym, bez zaskoczeń.