Książka rzuca dużo światła na autora "Procesu". Kafka we wspomnieniach swojego przyjaciela jest wiarygodnym typem człowieka, takim, jakiego można sobie wyobrazić łącząc cechy ludzi spotkanych w życiu. Jednak przy każdorazowym wywołaniu imienia przyjaciela, udaje się Brodowi utrzymać aurę (aureolę?) jego nadzwyczajności. Geniusz Kafki jawi się niezwykle subtelnie, jako spoiwo czyniące z niego człowieka skończonego, w sensie: dokończonego (F. K. czuje swoją dokończoność negatywnie, jako skończoność, nienarodzenie do życia, konieczne trwanie w fazie prenatalnej). Kafka był zdeterminowany do dążenia ku dobru i doskonałości każdego czynu. Powodowany wyższą koniecznością, cierpiał przy najprostszych i codziennych kompromisach, z jakich składa się pospolite życie. Potykał się o rzeczywistość.

Książka czasami traci klimat obcowania z wielkością i tajemniczością autora "Zamku", a są to momenty prozy Maksa Broda, którego słowa nie odsyłają w głąb, tylko najwyżej głaskają rzeczywistość, są rażąco doczesne, ckliwe, żenujące. Jakby ktoś, choćby w najlepszej intencji, okładał diament świeżymi i z troską gotowanymi ziemniakami. To jedyny minus.

Książka rzuca dużo światła na autora "Procesu". Kafka we wspomnieniach swojego przyjaciela jest wiarygodnym typem człowieka, takim, jakiego można sobie wyobrazić łącząc cechy ludzi spotkanych w życiu. Jednak przy każdorazowym wywołaniu imienia przyjaciela, udaje się Brodowi utrzymać aurę (aureolę?) jego nadzwyczajności. Geniusz Kafki jawi się niezwykle subtelnie, jako...