Wszyscy na pewno pamiętamy relacje z pierwszych stron gazet, newsy w telewizji i w sieci oraz w radio o wydarzeniach, które rozpoczęły się w styczniu 2011 roku w Tunezji. Wielu z nas z przejęciem obserwowało te wydarzenia, z jednej strony obawiając się reakcji reżimów na rewolucyjne ruchy, a z drugiej kibicując tamtejszym społecznościom, które ośmieliły się rzucić rękawicę skostniałym systemom. Jeżeli ktoś zastanawiał się, jak wyglądała Arabska Wiosna od kuchni, to książka Jerzego Haszczyńskiego jest świetnym sposobem, by się tego dowiedzieć.

Zbiór reportaży z różnych części arabskiego świata - tej objętej rewolucyjnym ruchem, jak i tej, która w nim nie uczestniczyła, ale jest równie ważna w walce o poszanowanie praw człowieka. Bo tak naprawdę Haszczyński opowiada właśnie o tych prawach i o ludziach, którzy chcą je uzyskać. I, co ważne, nie pisze tego z perspektywy światowych organizacji, pośredników czy negocjatorów, ale rozmawia z bezpośrednio zainteresowanymi.

Książka przybliża po części problemy Bliskiego Wschodu - świata zdominowanego przez wyznawców Allaha, ale także nielicznych diaspor żydowskich i chrześcijańskich. Dowiedziałem się kilku ciekawych rzeczy i zauważyłem inną - to jedna z tych książek non-fiction, których losy bohaterów można śledzić również poza kartkami i o których na pewno będzie jeszcze okazja usłyszeć. Wspaniale jest brać udział w historii, przynajmniej poprzez jej intensywną obserwację.

Wszyscy na pewno pamiętamy relacje z pierwszych stron gazet, newsy w telewizji i w sieci oraz w radio o wydarzeniach, które rozpoczęły się w styczniu 2011 roku w Tunezji. Wielu z nas z przejęciem obserwowało te wydarzenia, z jednej strony obawiając się reakcji reżimów na rewolucyjne ruchy, a z drugiej kibicując tamtejszym społecznościom, które ośmieliły się rzucić rękawicę...