warto, choćby ze względu na kilka dorodnych okazów latynoskich machistas;)
Tytułowy Wilk to postać pełna sprzeczności, z jednej strony macho, a z drugiej łasy pochwał, mizdrzący się ckliwy pieśniarz chodzący do łóżka z facetami. Narrator skupia na nim całą swoją uwagę, samemu stopniowo usuwając się w cień, a w końcu całkiem ustępuje mu pola. Sainz oddaje Wilkowi kolejne strony, wypełnione monologami - opisami nocnych eskapad i pijackich przygód, odstępuje mu nawet własną żonę, chociaż nie dosłownie i niekoniecznie dobrowolnie.
Ogromnym atutem powieści są dialogi. Język, którym posługują się bohaterowie cechuje nieczęsto spotykany autentyzm. Ile razy zdarza się, że chłop spod budki z piwem zaczyna nagle mówić jak literat, bez zająknięcia budując zdania wielokrotnie złożone? Zgrzyt spowodowany przez tego typu rozdźwięk pomiędzy prostotą a wyrafinowaniem potrafi być bardzo nieprzyjemny. U Sainza charakter postaci i ich mowa pozostają ze sobą w harmonii.
"Koleżka Wilk" jest powieścią autobiograficzną, w której miała się wyrażać tęsknota za przyjaciółmi z młodzieńczych lat. Autor pragnął, aby jego bohaterowie na kartach powieści przemówili przez niego i myślę, że mu się to udało.

warto, choćby ze względu na kilka dorodnych okazów latynoskich machistas;)
Tytułowy Wilk to postać pełna sprzeczności, z jednej strony macho, a z drugiej łasy pochwał, mizdrzący się ckliwy pieśniarz chodzący do łóżka z facetami. Narrator skupia na nim całą swoją uwagę, samemu stopniowo usuwając się w cień, a w końcu całkiem ustępuje mu pola. Sainz oddaje Wilkowi kolejne...