"Atramentowe serce" zakończyło się wielkim Happy Endem: źli zostali ukarani, dobro zwyciężyło, Mo odzyskał żonę, Meggie odzyskała matkę, Elinor odbudowuje swój księgozbiór. Tylko Smolipaluch nie jest szczęśliwy...
W drugim tomie towarzyszymy Smolipaluchowi i Faridowi przy kolejnej próbie wniknięcia do atramentowego świata. Orfeuszowi udaje się wczytać Smolipalucha do świata, za którym tęsknił. Tylko Farida pominął... Chłopiec postanawia udać się do Meggie, by spróbowała mu pomóc. Wynikną z tego, oczywiście, kłopoty. :)

C. Funke stworzyła postaci z krwi i kości, wyraziste, dynamiczne, budzące trwogę, współczucie i / lub sympatię, które nie dość, że nie liczą się z niczym i nikim, to buntują się nawet przeciwko swojemu twórcy. Ba! Ich twórca, wprowadzając do akcji kolejne postaci, wcale nie ratuje sytuacji - żyją one swoim życiem, podejmują własne decyzje, zbaczają z zamierzonego przez Fenoglia kursu.

Wartka akcja, pełna zwrotów i niespodziewanych wydarzeń nie pozwala odetchnąć przy lekturze, ciągle trzyma w napięciu, a kartki szeleszczą, byle dalej, i dalej, i dalej, i pomimo, że to raczej książka dla dzieci, uważam, że każdy, ktoś choć odrobinę lubi pomarzyć, znajdzie w niej coś dla siebie. :)

Polecam gorąco i z niecierpliwością sięgam po "Atramentową śmierć".

"Atramentowe serce" zakończyło się wielkim Happy Endem: źli zostali ukarani, dobro zwyciężyło, Mo odzyskał żonę, Meggie odzyskała matkę, Elinor odbudowuje swój księgozbiór. Tylko Smolipaluch nie jest szczęśliwy...
W drugim tomie towarzyszymy Smolipaluchowi i Faridowi przy kolejnej próbie wniknięcia do atramentowego świata. Orfeuszowi udaje się wczytać Smolipalucha do...