Atramentowa krew

Cornelia Funke napisała trylogię o Atramentowym Świecie:
1. "Atramentowe serce" (512 stron),
2. "Atramentowa krew" (640 stron),
3. "Atramentowa śmierć" (672 strony).

Atramentowy Świat istnieje w pewnej książce.
Ale odpowiednie słowa zapisane atramentem i przeczytane głośno przez odpowiednią osobę
przenoszą istoty stamtąd do naszego świata. I odwrotnie.
Ba, odpowiednie słowa (i odpowiedni lektor) zmieniają książkową opowieść, kreują nową rzeczywistość.
A czasem pod wpływem nowych bohaterów książkowa historia przejmuje ster i... pisze się sama!


Córka powiedziała, że trylogia Funke to ta kategoria książek, których się nie czyta, tylko połyka.
Zasiadasz do czytania i nagle koniec. Pstryk i już. Ale jak to "już"?

Opasłe tomy przywiązują nas do bohaterów.
Chcemy czytać szybciej, by poznać dalsze ich losy.
I jednocześnie chcemy czytać wolniej, by później się z nimi rozstać.
Ale wolniej się nie da! Akcja pędzi, gna, skręca, zakręca, zbacza, porywa.
Nie wiesz, co Cię czeka. Zaskoczenie goni niespodziankę, a niespodzianka zaskoczenie!
I nie ma chwili na oddech.


Książki Funke są dość mroczne*, ale niesamowite!
Świat przez nią stworzony jest ekscytujący i okrutny*.
A ludzie z naszego świata wkomponowują się w książkową rzeczywistość.
Przeplatają się tu dobro, zło, strach, nienawiść, zdrada, miłość, tęsknota, egoizm,
okrucieństwo, śmierć, poświęcenie, wzruszenie, współczucie, wiara, nadzieja,
sztuczki, czary oraz wiele innych.
A wszystko przez słowa!
Albo dzięki nim!

Rycerze, królowie, zbójcy, kuglarze, zielarki, białe damy,
wróżki, ogniste elfy, szklane ludziki.
Kto jeszcze?

Niesamowita historia opowiedziana przez wiele osób!
Baaaaaardzo polecamy!


* Nie dla wrażliwych dzieci!



https://bajdocja.blogspot.com/2019/09/trylogia-o-atramentowym-swiecie.html

Cornelia Funke napisała trylogię o Atramentowym Świecie:
1. "Atramentowe serce" (512 stron),
2. "Atramentowa krew" (640 stron),
3. "Atramentowa śmierć" (672 strony).

Atramentowy Świat istnieje w pewnej książce.
Ale odpowiednie słowa zapisane atramentem i przeczytane głośno przez odpowiednią osobę
przenoszą istoty stamtą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Od razu zaznaczam, że odniosę się do całej trylogii, bo ta historia już dawno zlała mi się w całość.

Już dawno słyszałam stwierdzenie, że cała seria jest nudna jak flaki z olejem, że akcja w niej jest rozciągnięta, a fabula zbyt prosta jak na poziom języka jakim ja opisuje Cornelia Funke. Jednakże ja podchodzę do tego wszystkiego w bardzo indywidualny sposób.

Przede wszystkim uwielbiam motyw umieszczania cytatów z innych książek na początku każdego rozdziału. Przyznam, że nie zawsze je czytałam, gdyż wytrącały mnie z akcji. Jednak po jakimś czasie lub po skonczeniu książki bardzo lubię do nich wracać. Na początku bardzo mnie rozpraszał język, który jakim napisana jest tą książką, gdyż poziom słów sprawiał, że momentami czytało się ją opornie. Jednak jest z nią tak jak z klasykami poprzednich epok - do ich języka trzeba się przyzwyczaić, żeby móc czerpać przyjemność z fabuły. Trzeba przyznać, że może on być ciężki i męczący dla osób, do których skierowana jest książka, dlatego zachęcam, choć już tego się pewnie nie robi, ale warto o tym wspomnieć, że takie historie można czytać na głos dzieciakowi jak ma już te 7 czy 8 lat i tak spędzić deszczowy wieczór. Ale to tylko luźna sugestia.

Byłam bardzo ciekawa jak potoczy się ta historia w drugiej części, gdyż pierwsza nie była zbyt spektakularna i zdawała się już zamykać w całość. Jednak częśc druga była dużym zaskoczeniem. Jeśli nie byliście przekonani do pierwszej to dopiero w tej zaczyna się historia przygodowa, która warta jest uwagi. Mamy więcej zupełnie innego rodzaju akcji, wyrazistych nowych bohaterów, rozwinięcie historii i trochę psychologii już znanych postaci. I przede wszystkim dostajemy ciekawą historię, którą chce się śledzić. Nie mówię, że jest to fenomen, jednak młodzieży się spodoba bo jest niby prosta, ale posiadająca swój nieodparty urok. Przyznam, że wykreowany przez autorkę świat traktuje tak jakby był moim własnym, bo już w młodości w niego wsiąkłam. Wchłonęłam jego piękno, przełknęłam jednoczesną brutalność i za każdym razem, kiedy o nim pomyślę to miło wspominam tą przygodę. Jestem bardzo wdzięczna autorce, że zostawiła w mojej głowie tyle wspaniałych obrazów (tańcząca płonąca wagantka - majstersztyk).

Zakończenie serii chociaż proste to angażowało mnie aż do końca i może nie byłam jakoś szczególnie zachwycona czy zawiedziona, jednak miałam poczucie, że dla mnie najbardziej liczył się świat, który zobaczyłam oczami wyobraźni. Polecam młodszym czytelnikom sięgnąć po tę pozycję, bo na pewno się nie zawiodą.

Od razu zaznaczam, że odniosę się do całej trylogii, bo ta historia już dawno zlała mi się w całość.

Już dawno słyszałam stwierdzenie, że cała seria jest nudna jak flaki z olejem, że akcja w niej jest rozciągnięta, a fabula zbyt prosta jak na poziom języka jakim ja opisuje Cornelia Funke. Jednakże ja podchodzę do tego wszystkiego w bardzo indywidualny sposób.
więcej mniej Pokaż mimo to

Początek strasznie mi się dłużył. Jednak w miarę rozwoju akcji wzrastała moja ciekawość, aż pod koniec wielkie BUM! sama końcówka, dosłownie ostatnie 70 stron pochłonęło mnie całkowicie.
Smolipaluch podjął wtedy decyzje, z którą nie mogę się pogodzić (prawdopodobnie nigdy tego nie zrobię). Mam ochotę skręcić mu kark, choć to i tak nic nie da.

Początek strasznie mi się dłużył. Jednak w miarę rozwoju akcji wzrastała moja ciekawość, aż pod koniec wielkie BUM! sama końcówka, dosłownie ostatnie 70 stron pochłonęło mnie całkowicie.
Smolipaluch podjął wtedy decyzje, z którą nie mogę się pogodzić (prawdopodobnie nigdy tego nie zrobię). Mam ochotę skręcić mu kark, choć to i tak nic nie da.

Pokaż mimo to

Wyobraźnie sobie sytuację, że możecie przejść między stronnicami książki i wylądować w swojej ulubionej historii. Poznać osobiście bohaterów, którzy wcześniej istnieli wyłącznie na papierze, a teraz są ludźmi z krwi i kości. Brać wraz z nimi udział w emocjonujących przygodach, móc poczuć to wszystko na własnej skórze.
Minął rok od wydarzeń opisanych w "Atramentowym sercu". Meggie wraz z ojcem i matką zamieszkała w domu Elinor. Tymczasem Smolipaluch wciąż poszukuje sposobu na powrót do własnej historii. Trafia do tajemniczego Orfeusza, który nie tylko ma taki sam dar jak Meggie i Mo, ale potrafi również "wczytywać" ludzi do książek. Połykacz ognia korzystając z jego pomocy, po wielu latach wraca wreszcie do domu. Nie zdaje sobie sprawy, że grozi mu niebezpieczeństwo; jego śladem podążają żądni zemsty Basta i Mortola. Aby go ostrzec, Meggie również otwiera drzwi pomiędzy stronami i wraz z Faridem trafia do Atramentowego świata. Okazuje się jednak, że historia już dawno zaczęła żyć własnym życiem i nie przypomina kompletniego tego świata, który dziewczynka znała z opowieści.

Drugim tom "Atramentowej trylogii" jest najlepszy z całości, zdecydowanie mniej naiwny niż poprzedni. Główni bohaterowie trafiają do świata całkowicie odmiennego niż ten w którym dotychczas żyli. Miejsca, gdzie rządzą bogaci, a biedni i kobiety nie mają nic do powiedzenia. Tutaj brutalność, bieda i bezprawie jest na porządku dziennym, liczy się zdanie tego, kto ma więcej złota. Jednak Meggie z miejsca zakochuje się we wróżkach, nimfach leśnych i ręcznie pisanych księgach. Wraz z Fenogliem postanawiają "naprawić" to co według starca poszło nie w tą stronę w wymyślonej przez niego historii, tym razem jednak magia słów może stworzyć więcej szkody niż pożytku... Bohaterowie w drugim tomie nabierają więcej wyraizstości, w obliczu groźnych sytuacji i ciężkich wyborów, gubią gdzieś wreszcie swoją naiwność, próbując się przystosować do realiów brutalnego świata w którym przyszło im żyć.
Pamiętam, że jak pierwszy raz czytałam "Atramentową krew" to byłam strasznie wściekła na autorkę za zakończenie tego tomu i po latach wcale się to nie zmieniło, chociaż już wiem jaki jest dalszy ciąg.

Po więcej zapraszam na mojego instagrama:
https://www.instagram.com/katkabooks/

Wyobraźnie sobie sytuację, że możecie przejść między stronnicami książki i wylądować w swojej ulubionej historii. Poznać osobiście bohaterów, którzy wcześniej istnieli wyłącznie na papierze, a teraz są ludźmi z krwi i kości. Brać wraz z nimi udział w emocjonujących przygodach, móc poczuć to wszystko na własnej skórze.
Minął rok od wydarzeń opisanych w "Atramentowym se...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie no przez te książkę ja oszaleje ! :) Tyle emocji, tyle się dzieje. Po prostu strasznie polubiłam tych bohaterów, ten świat .. no cudo, cudo, cudo.

Odejmuję tylko jedną gwiazdkę za Smolipalucha - Cornelio Funke , ja się pytam jak Ty mogłaś ?! ( kto czytał, ten na pewno wie o co mi chodzi) :).

Aż nie chce się tak szybko kończyć tej przygody i z pewną dozą powolności siegam po ostatni trzeci tom.

Nie no przez te książkę ja oszaleje ! :) Tyle emocji, tyle się dzieje. Po prostu strasznie polubiłam tych bohaterów, ten świat .. no cudo, cudo, cudo.

Odejmuję tylko jedną gwiazdkę za Smolipalucha - Cornelio Funke , ja się pytam jak Ty mogłaś ?! ( kto czytał, ten na pewno wie o co mi chodzi) :).

Aż nie chce się tak szybko kończyć tej przygody i z pewną dozą po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwszy tom mnie urzekł, za to w drugim się zakochałam <3 Chociaż muszę przyznać, że czytało mi się go nieco gorzej (momentami się dłużyło), to jednak dalsze losy bohaterów i ich przygody w Atramentowym Świecie totalnie mnie kupiły. Jest dużo akcji, momentami robi się niebezpiecznie, a smutne sceny są tak smutne i chwytające za serce, że nie mam pojęcia jak autorka dała radę je napisać. Coraz mocniej wsiąkłam w tę serię, którą polecam wszystkim, bez względu na wiek.

Pierwszy tom mnie urzekł, za to w drugim się zakochałam <3 Chociaż muszę przyznać, że czytało mi się go nieco gorzej (momentami się dłużyło), to jednak dalsze losy bohaterów i ich przygody w Atramentowym Świecie totalnie mnie kupiły. Jest dużo akcji, momentami robi się niebezpiecznie, a smutne sceny są tak smutne i chwytające za serce, że nie mam pojęcia jak autorka dała rad...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po pierwszym tomie spodziewałam się w drugiej części czegoś lepszego. Strasznie mi się dłużyła. Może dlatego, że akcja dzieje się w Atramentowym świecie. Mimo wszytko fajnie było się dowiedzieć co dzieje się u Meggie, Mo i Smolipalucha. Za jakiś czas na pewno sięgnę po ostatni tom.

Po pierwszym tomie spodziewałam się w drugiej części czegoś lepszego. Strasznie mi się dłużyła. Może dlatego, że akcja dzieje się w Atramentowym świecie. Mimo wszytko fajnie było się dowiedzieć co dzieje się u Meggie, Mo i Smolipalucha. Za jakiś czas na pewno sięgnę po ostatni tom.

Pokaż mimo to

Ciekawa kontynuacja kolejnej części. Wszyscy prócz Elinor i Dariusza trafiają do atramentowego świata, Żmijogłowy staje się najsilniejszy, ogólnie bohaterowie albo są uwięzieni albo nic nie mogą zrobić xd. Jednak potem Mo robi dla Żmii książkę i ich wypuszcza, leją się z Bastą i Farid umiera....ale Smolipaluch oddaje swoje życie za Farida i chłopak zmartwychwstaje a Smolipaluch umiera :(

Ciekawa kontynuacja kolejnej części. Wszyscy prócz Elinor i Dariusza trafiają do atramentowego świata, Żmijogłowy staje się najsilniejszy, ogólnie bohaterowie albo są uwięzieni albo nic nie mogą zrobić xd. Jednak potem Mo robi dla Żmii książkę i ich wypuszcza, leją się z Bastą i Farid umiera....ale Smolipaluch oddaje swoje życie za Farida i chłopak zmartwychwstaje a Smolipaluch...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pierwsza część fenomenalna! Klasyka. Piękna historia, świetnie napisana. Druga część topornie napisana, wlecząca się akcja. Parę miesięcy próbowałam ją przeczytać, ale nie dało rady, po paru stronach miałam dość i odkładałam na bok. A szkoda, bo pierwsza część była genialna. Kontynuacja miała duży potencjał. Niestety go nie wykorzystała.

Pierwsza część fenomenalna! Klasyka. Piękna historia, świetnie napisana. Druga część topornie napisana, wlecząca się akcja. Parę miesięcy próbowałam ją przeczytać, ale nie dało rady, po paru stronach miałam dość i odkładałam na bok. A szkoda, bo pierwsza część była genialna. Kontynuacja miała duży potencjał. Niestety go nie wykorzystała.

Pokaż mimo to

W drugiej części atramentowej trylogii akcja dzieje się już prawie tylko w atramentowym świecie książki Fenoglia. Widzimy, że nawet przy braku mogłoby się wydawać najgorszego złego charakteru, historia toczy się w kierunku niezbyt szczęśliwego zakończenia.można powiedzieć, że za literami na kartach książki kryją się inne litery tworzące inny bieg historii.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
https://3.bp.blogspot.com/-JXaaTbTK4PQ/WNTsTgcGdMI/AAAAAAAADig/ohFawVjtE7oBf64M4FQAaw_jZ_xzJdGagCLcB/s1600/olipiada2017.jpg

W drugiej części atramentowej trylogii akcja dzieje się już prawie tylko w atramentowym świecie książki Fenoglia. Widzimy, że nawet przy braku mogłoby się wydawać najgorszego złego charakteru, historia toczy się w kierunku niezbyt szczęśliwego zakończenia.można powiedzieć, że za literami na kartach książki kryją się inne litery tworzące inny bieg historii.

Książkę prz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to