Krasiński, jak to on, nierówny aż do zgrzytów: raz przemawia jak mędrzec i prorok, innym razem jak pensjonarka. A jednak tomik jego wierszy ze wstępem Mariana Bizana czyta się wyśmienicie. Poeta, jaki odsłania nam się na tych kartach, wydaje się być najpokorniejszy, najmniej upozowany i błazeński i zarazem najbardziej chyba świadom własnych ograniczeń spośród trójcy romantycznych wieszczy. Być może stąd się bierze powab jego myśli, że wolały chadzać tam, gdzie posyłała je szczerość i pewna prostoduszność, a nie wyrachowanie...?

„Gdzie czuciem i natchnieniem nie sposób, tam dokładaj myślą i rozumem; gdzie rozumem nie, tam natchnieniem, gdzie oboma nie sposób, tam wolą. Boś ani z czucia tylko, ani z rozumu tylko, ale z obu razem skorzarzon i zspolon – a gdy je natężysz i zlejesz, wolę masz.”

Krasiński, jak to on, nierówny aż do zgrzytów: raz przemawia jak mędrzec i prorok, innym razem jak pensjonarka. A jednak tomik jego wierszy ze wstępem Mariana Bizana czyta się wyśmienicie. Poeta, jaki odsłania nam się na tych kartach, wydaje się być najpokorniejszy, najmniej upozowany i błazeński i zarazem najbardziej chyba świadom własnych ograniczeń spośród trójcy...