Jakoś tak mi ostatnio po drodze z wyważonym i dobrym obyczajem. A kiedy jeszcze trafiam na taki z kategorii w której nie wieje nudą, to szczęście moje jest jeszcze większe. Tym razem padło na polecaną serię Lucy Dillon i jej drugą część - Spacer po szczęście. I tak sobie myślę, że niemal mogłabym podpisać się pod moją pochlebną opinią o części pierwsze, ale nie mogę do końca... Z pełną świadomością, że problem tkwi we mnie, a nie w książce, jej konstrukcji czy wykonaniu.
Zdrada jest w stanie odepchnąć mnie od nawet tak przyjemnej książki jak Spacer po szczęście.
I choć rozwiązana jest naprawdę całkiem nieźle, ze zrozumieniem i w sumie sporym prawdopodobieństwem (niezbyt mi się to podoba, ale przyznać muszę, że dobrze jest to rozpisane) to w moim przypadku rzutuje to na odbiór całości.
Tak sobie też pomyślałam wracając do wypowiedzi odnośnie wątku SPL, że w moim przypadku to chyba przeniesienie. Często te dwa motywy są ze sobą powiązane i może tutaj tkwią moje podstawy nieprzepadania za SPL.
W każdym razie Spacer po szczęście moim zdaniem to książka warta polecenia. Przyjemna w odbiorze, ciekawa, niejednowymiarowa. I bardzo przyjemna, a co ważne, nie powielająca schematu pierwszej

Jakoś tak mi ostatnio po drodze z wyważonym i dobrym obyczajem. A kiedy jeszcze trafiam na taki z kategorii w której nie wieje nudą, to szczęście moje jest jeszcze większe. Tym razem padło na polecaną serię Lucy Dillon i jej drugą część - Spacer po szczęście. I tak sobie myślę, że niemal mogłabym podpisać się pod moją pochlebną opinią o części pierwsze, ale nie mogę do...