Jak zwykle bardzo dobrze. Ale - bywało niesamowicie, nie z tej ziemi. Tym razem - bardzo dobrze. Jest taka bardzo typowa dla Delillo postać mężczyzny odciętego od całej reszty, naznaczonego jakimś, bo ja wiem, jakby to napisać, żeby nie było pretensjonalnie - oddaleniem, alienacją, determinizmem, ale czy ponurym? czy determinizm w ogóle musi zawsze być ponury? Ta sama postać była w "nazwach", była w "podziemiach", "Libry" dokoptował quasi-sensacyjny sztafaż. Tam po raz pierwszy pisał o służbach specjalnych, jak nikt inny nie pisał i chyba już nie napisze, wydaje mi się. Świetny motyw z porno Hitlera, rozwinięty tak jak tylko Delillo potrafi takie rzeczy rozwijać - ludzie wychodzą z kina (true story - Cosmopolis), wyrzucają książkę w połowie. Dobra rzecz ten pies, ale króciutka, mam wrażenie że mogła się bardziej rozwinąć, albo dalej popłynąć - atak się skończyła prędziutko, choć efektownie. Panie Delillo, z Pana pisaniem, to zbrodnia pisać takie krótkie książki.

Jak zwykle bardzo dobrze. Ale - bywało niesamowicie, nie z tej ziemi. Tym razem - bardzo dobrze. Jest taka bardzo typowa dla Delillo postać mężczyzny odciętego od całej reszty, naznaczonego jakimś, bo ja wiem, jakby to napisać, żeby nie było pretensjonalnie - oddaleniem, alienacją, determinizmem, ale czy ponurym? czy determinizm w ogóle musi zawsze być ponury? Ta sama...