Po letnim wyjeździe do Andaluzji, zapragnęłam dowiedzieć się czegoś więcej o korridzie. Trafiłam na książkę Janusza Kaszy i mam mieszane uczucia. Z jednej strony autor dokładnie opisuje zjawisko i fenomen korridy, przeplatając opowieść różnego rodzaju ciekawostkami np. z dziedziny sztuki i literatury - to się chwali, bo wiedza laika o korridzie po lekturze książki zostaje znacznie poszerzona. Autorowi udaje się także czytelnika zaskoczyć - dla mnie zaskakująca była choćby informacja o tym, że korrida jest bardzo popularna także poza granicami Hiszpanii: we Francji i w Portugalii, z ciekawością przeczytałam także historię o polskim torreadorze.

Książka ma jednak poważne wady. Pierwszym i najpoważniejszym zarzutem jest przeładowanie jej specjalistycznymi terminami, związanymi z korridą. Mimo że są one tłumaczone, a na końcu zebrane w słowniczek, czyta się to topornie. Po drugie, irytujące są osobiste wycieczki osobiste pisarza, który pomiędzy rozdziałami poświęconymi korridzie, opowiada o swoich podróżach po Francji, zachwalając uroki i smaki Prowansji. Ja wiem, że Prowansja to zakątek niezwykle urokliwy, jednak w książce poświęconej korridzie wstawki o zabytkowych akweduktach czy hodowli małż, uważam za absolutnie zbędne.

W efekcie dostajemy książkę bardzo nierówną. Dowiemy się z niej dużo o korridzie, ale jednocześnie ta opowieść będzie nas irytować. Jeśli chodzi o wartości czysto literackie, mam wrażenie, że wplecione w tekst fragmenty z twórczości Ernesta Hemingwaya czy Henryka Sienkiewicza, lepiej przybliżają czytelnikowi istotę tytułowego zjawiska niż suche fakty, zebrane przez autora.

Po letnim wyjeździe do Andaluzji, zapragnęłam dowiedzieć się czegoś więcej o korridzie. Trafiłam na książkę Janusza Kaszy i mam mieszane uczucia. Z jednej strony autor dokładnie opisuje zjawisko i fenomen korridy, przeplatając opowieść różnego rodzaju ciekawostkami np. z dziedziny sztuki i literatury - to się chwali, bo wiedza laika o korridzie po lekturze książki zostaje...