Absolutne arcydziełka, perełki literatury światowej, które o mały włos bym zignorował, ponieważ czytając kiedyś zbiór "o psach i kotach" (czy coś podobnego) się zraziłem do Iwaszkiewicza, ale postanowiłem dać mu drugą szansę i nie żałuję.

Opowiadania są napisane w prosty z sposób, ale autor wyciska z tej formy 100%. Historie też na pozór nie są zjawiskowe, jednak najważniejsza jest tutaj to co się dzieje "pod powierzchnią", te subtelne emocje bohaterów, ich przeżycia i rozmyślania. Dodatkowo to wszystko nie jest podane w rozległy sposób, tutaj mamy do czynienia z skondensowaną esencją tego co autor chce nam pokazać (coś a'la styl Czechowa).

To co wydawać się może zwyczajnie, okazuje się w każdej chwili niezwyczajnie i niepowtarzalne. Powrót w rodzinne strony okazuje się swoistą walką z własną przeszłością, zmierzeniem z tym kim się było i z tym co się kiedyś chciało zrobić. W pierwszym opowiadaniu bohater szybko dochodzi do wniosku, że nic nie jest takie jak być powinno i nawet nie ma sił żeby to zmienić. Przeszłość go przygniotła, nie pozostawiła mu nawet najmniejszego pola do rozczarowań, żadnego skrawka nadziei którego mógłby się chwycić.

Drugie to kolejny popis tego, jak Iwaszkiewicz tworzy specyficzną atmosferę. Niby nic się nie dzieje, ale wewnątrz bohaterów aż wrze, chcą żeby to co przemilczane zostało wykrzyczane, jednak nikt nie ma na to odwagi, za bardzo się boi zmierzyć z rzeczywistością którą jest OCZYWISTY konflikt między braćmi. Oni też tego nie akceptują, wygląda jakby na siłę próbowali być dla siebie mili. Nagle okazuje się, że jeden z nich (ten który wracał z sanatorium) przyjechał ze świadomością, że czeka na śmierć. Jest żywym trupem, natomiast kontrastowo przedstawiony brat jest martwy za życia.

Natomiast "Matka Joanna..." nie licząc całej warstwy filozoficznej którą wcisnął tutaj autor, już od początku buduje napięcie i atmosferę tajemnicy. Taki materiał śmiało mógłby posłużyć jako scenariusz dla jednego z filmów Hitchoocka.

Ostatnie to króciutka dygresja nad tym, że czasem nie ważne co zrobimy - wszystko i tak się potoczy w z góry ustalony sposób i nie możemy zrobić nic więcej jak to zaakceptować. Nie zrozumieć, nie pogodzić się z tym, po prostu zaakceptować, że takie zdarzenie miało w ogóle miejsce, nawet gdybyśmy najchętniej wyrzucili je ze świadomości. Po wszystkim pozostanie tylko drażniąca niestrawność.

Absolutne arcydziełka, perełki literatury światowej, które o mały włos bym zignorował, ponieważ czytając kiedyś zbiór "o psach i kotach" (czy coś podobnego) się zraziłem do Iwaszkiewicza, ale postanowiłem dać mu drugą szansę i nie żałuję.

Opowiadania są napisane w prosty z sposób, ale autor wyciska z tej formy 100%. Historie też na pozór nie są zjawiskowe, jednak...