Za dużo wyrwanych rączek, wydłubanych oczek, odciętych jaj i wyprutych flaków, czyli piękny początek i gówniane zakończenie.
Surowa ostrość pierwszych scen, lapidarność dialogów, pasja w zderzeniu z obojętnością - to było dobre. Tym lepsze, że bezwzględność wynikała z prawości, a żarliwe zapamiętanie oznaczało niegodziwość (ja widzę Hipolita jako postać głęboko moralną - każdy może to sobie przecież odczytać jak chce, ja też).
I tu wkracza nowy brutalizm (czytaj: depresja Kane, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne), bestia się budzi, puszczają hamulce, w powietrzu zaczynają fruwać odcięte języki, kończyny górne i dolne oraz genitalia do kompletu, ci i owi gwałcą się masowo, tak i wspak, dają se w żyłę, zjadają zwłoki, biją po mordach bach! bach! bach!
Ledwie zarysowane kontury intrygującego obrazu zalewają plwociny, scena zmienia się w rzeźnię a sztuka w krwawą jatkę. Tyle że to już na widzu nie robi wrażenia. Mnie na przykład nasunęła się scena walki Króla Artura z czarnym rycerzem z Monty Pythona i jego sarkastyczne: "co zrobisz, utopisz mnie we krwi?"

Za dużo wyrwanych rączek, wydłubanych oczek, odciętych jaj i wyprutych flaków, czyli piękny początek i gówniane zakończenie.
Surowa ostrość pierwszych scen, lapidarność dialogów, pasja w zderzeniu z obojętnością - to było dobre. Tym lepsze, że bezwzględność wynikała z prawości, a żarliwe zapamiętanie oznaczało niegodziwość (ja widzę Hipolita jako postać głęboko moralną -...