Książę zakochuje się w Emilii Galotti, którą widział tylko raz na jakimś balu. Jego uwielbienie dla hrabiny Orsiny całkowicie znikło, wydała mu się ona nudna. Księcia odwiedza malarz z zamówionym przez niego portretem hrabiny. Książę nie jest zachwycony, gdyż jego zauroczenie hrabiną przeminęło. Malarz Conti ma jeszcze jeden portret do pokazania - to wizerunek córki pułkownika Odoardo Galottiego, Emilii. Tym portretem książę się zachwyca.
Od swojego szambelana Marinellego książę się dowiaduje, że hrabina wróciła do miasta i że hrabia Appiani koło południa poślubi w tajemnicy Emilię, a potem wyjadą do Piemontu. Listem od hrabiny się zupełnie nie przejmuje, za to wieść o rychłym ślubie Emilii jak najbardziej nim wstrząsa. Zezwala Marinellemu na stosowanie wszelkich praktyk, byle tylko Emilia była jego. Sam udaje się do pobliskiego kościoła, gdzie Emilia ma zwyczaj modlić się co rano. Podczas mszy szepce jej o swojej miłości i podąża za nią do jej domu. Emilia jest przerażona. Jej ojciec i książę nie są w dobrych stosunkach, ponadto Odoardo cieszy się, że Appiani będzie jego zięciem. Appiani odwiedza Galottich, cieszy się, że jeszcze tego dnia będzie jego ślub z ich córką. Tymczasem Marinelli przybywa tam w poszukiwaniu hrabiego, aby przekazać mu rozkaz księcia, zgodnie z którym ma on pilnie wyjechać. Hrabia odmawia wykonania rozkazu, następnie obraża szambelana, za co ten wyzywa go na pojedynek.
Potajemnie przed wszystkimi szambelan knuje intrygę, w wyniku której płatki rozbójnicy napadają powóz Galottich i Appianiego. Hrabia zostaje raniony, Emilia "uratowana" i odprowadzona do księcia, aby się mogła w jego zamku schronić. Rychło za Emilią przybywa jej matka. Następnie przybywa hrabina Orsina, która w porannym liście prosiła księcia o spotkanie w tym właśnie zamku i jego przyjazd traktuje jako odpowiedź, jako że pisemnej nie otrzymała. Marinelli próbuje ją zbyć, tymczasem na zamek przybywa i ojciec Emilii. Szambelan jest zmuszony zostawić hrabinę i porucznika samych, udaje się do księcia. Orsina wyjawia Odoardo wydedukowaną przez siebie prawdę i ofiarowuje mu swój sztylet. Szambelan przyprowadza Klaudię Galotti, z którą hrabina odjeżdża. Odoardo czeka na córkę, jednak książę odwodzi go od tego, Marinelli wysuwa propozycję, co by złożyć w sądzie sprawę o zabójstwo Appianiego, do której będą potrzebni świadkowie nie mający ze sobą kontaktu. W ten sposób chociaż na pewien czas Emilia byłaby odizolowana od rodziców. Galotti się zgadza, prosi jednak o parę chwil z córką sam na sam. Zabija ją.

Jak dla mnie historia przedstawiona w utworze jest w miarę zrozumiała, książę pragnie poślubić kobietę i udziela swojemu słudze wszelkich pozwoleń, byle by do tego doszło, wynikiem splotu wydarzeń (spotkanie i rozmowa Odoardo i Orsiny) jego plany zostają pokrzyżowane. Coś o księciu, który musi mieć to, co chce za wszelką cenę i nie liczy się z konsekwencjami. Coś o szalonej z miłości kobiecie (Orsina), coś o antypatycznym względem księcia (a może znającym realia?) ojcu dziewczyny. I z tragicznym zakończeniem, gdzie jedynym sposobem, by książę nie dostał Emilii jest jej śmierć...

Książę zakochuje się w Emilii Galotti, którą widział tylko raz na jakimś balu. Jego uwielbienie dla hrabiny Orsiny całkowicie znikło, wydała mu się ona nudna. Księcia odwiedza malarz z zamówionym przez niego portretem hrabiny. Książę nie jest zachwycony, gdyż jego zauroczenie hrabiną przeminęło. Malarz Conti ma jeszcze jeden portret do pokazania - to wizerunek córki...