Pierwsza część tej trylogii podobała mi się, dlatego sięgnęłam po drugą część. I niestety… bardzo się zawiodłam. Szczerze powiedziawszy to nie rozumiem, dlaczego ta książka ma aż tak wysoką ocenę. No chyba, że ze mną coś jest nie tak. ;p Albo ja miałam parszywy humor w czasie, gdy ją czytałam i się jej oberwało, albo naprawdę książka mogłaby być lepsza.

No ale od początku. W drugiej części nie ma dwóch narratorów, ale czterech. Tym razem można poznać historię z perspektywy Sama, Grace, Isabel i Cole’a – nowego wilka. Na początku źle mi się czytało rozdziały z tą ostatnią dwójką, ale potem wręcz przeciwnie. Czekałam tylko na nich, bo nie mogłam już znieść Sama i Grace.

Jak w jedynce polubiłam tę parę, tak w tym tomie myślałam, że mnie coś trafi. Sama wyleczono i nie musi póki co martwić się, że z nastaniem zimy powróci do formy wilka, ale teraz to Grace musi się zacząć martwić o siebie. Naprawdę… oni mają po siedemnaście, osiemnaście lat a zachowywali się jak jakieś stare małżeństwo. Nie mogłam już znieść tego biadolenia Grace, że chce do Sama i nawet dwóch godzin bez niego wytrzymać nie może. Zdaję sobie sprawę, że mają nie lada kłopoty i w ogóle, no ale i tak mnie to drażniło. W Samie to mnie w tej części wszystko irytowało, więc nawet nie będę się rozpisywać. W sumie on chyba nic w tej części pożytecznego nie zrobił. Po prostu był i układał te swoje piosenki.

Książkę nawet dobrze mi się czytało przy fragmentach Isabel i Cole’a. Możemy poznać ich historię, kim był Cole i dlaczego chce uciec do lasu w wilczej skórze i więcej się w człowieka nie zmienić. Natomiast u Isabel jej życie po śmierci brata i jak daje sobie z tym radę. Obydwoje byli jak to sami siebie określali: „popaprani” i chyba dlatego wolałam fragmenty książki z nimi niż z pierwszą dwójką.

Książkę czytało mi się naprawdę źle, wymęczyłam ją strasznie. Jedynie ostatnie 50 stron połknęłam, no ale one nie wynagrodzą mi 300-tu wcześniejszych. Jak dla mnie tak jak się książka skończyła, tak może się i w podobnym stylu zakończyć ostatnia część, ale wiem, że to płonne nadzieje.

Nie wiem kiedy sięgnę po ostatnią część. Ten tom zraził mnie do tego, ale chcę poznać zakończenie więc kiedyś będę musiała ją przeczytać. Kto przeczytał pierwszą część i tak polecam. Może komuś innemu o wiele bardziej przypadnie do gustu. ;p

Pierwsza część tej trylogii podobała mi się, dlatego sięgnęłam po drugą część. I niestety… bardzo się zawiodłam. Szczerze powiedziawszy to nie rozumiem, dlaczego ta książka ma aż tak wysoką ocenę. No chyba, że ze mną coś jest nie tak. ;p Albo ja miałam parszywy humor w czasie, gdy ją czytałam i się jej oberwało, albo naprawdę książka mogłaby być lepsza.

No ale od początku....