Nie mam pojęcia jak ta autorka to robi, ale jej książki mają w sobie coś, co sprawia, że nie można się od nich oderwać.
Po przeczytaniu pierwszej części niemal od razu zabrałam się za tą. Muszę przyznać, że miałam wysokie oczekiwania. I nie zawiodłam się. Tak samo jak przy poprzedniej części już początek mnie wciągnął. Po pierwszym rozdziale, rzeczywistość już nie miała znaczenia, liczyło się tylko co się stanie z bezbronną ćwierć pumą. Później było jeszcze lepiej, bo w przeciwieństwie do poprzedniej części, narratorem był również męski bohater. Dzięki temu lepiej można zrozumieć wilkołaki i ich odczucia w czasie gorączki.
Końcówka sprawiła, że moje serce biło jak po biegu. To, co pumy chciały zrobić Shannon poważnie mnie przeraziło. Z jednej strony bałam się czytać dalej, a z drugiej musiałam dowiedzieć się, co się stanie. Ta potrzeba była tak sina, że mimo 3 w nocy i zmęczonych oczu czytałam dalej. I tak nie mogłabym zasnąć, bezpośrednio po takim horrorze.

Największym plusem, po za wciągającą fabułą, są główni bohaterowie. Anton, mimo że wychowany przez prawdziwą sukę (w każdym tego słowa znaczeniu) jest opiekuńczy i czuły. Już w poprzedniej części zyskał moją sympatię, ale teraz po prostu go kocham. Nie jest takim, no cóż, tępym i irytującym stworzeniem jak Grady. Chociaż i jego uwielbiam. :D
Co do Shannon, na początku myślałam, że wolę Mikę, po końcówce stwierdzam, że są na równi. Ba początku irytowało mnie, że cały czas się boi i ucieka się wspiąć, ale później stało się to całkiem słodkie i nie rzadko zabawne.
Polecam wszystkim o mocnych nerwach, dla mnie było to niemal za dużo. Końcówki lepiej nie czytać w nocy. ;)

Nie mam pojęcia jak ta autorka to robi, ale jej książki mają w sobie coś, co sprawia, że nie można się od nich oderwać.
Po przeczytaniu pierwszej części niemal od razu zabrałam się za tą. Muszę przyznać, że miałam wysokie oczekiwania. I nie zawiodłam się. Tak samo jak przy poprzedniej części już początek mnie wciągnął. Po pierwszym rozdziale, rzeczywistość już nie miała...