Przeczytałam w jeden dzień. Nie oderwałam się od niej nawet na chwilkę. Czytałam podczas kolacji, a nawet w wannie i potem do samego końca w łóżku. Wciągnęła mnie tak, że zapomniałam o całym rzeczywistym świecie. Bo "Weronika postanawia umrzeć" to książka niezwykła.

Jedna, jedyna przekonała mnie do autora, o którym myślałam, że nie jest, że tak powiem, w moim typie, jednak musiałam drastycznie zmienić zdanie.

Historia młodej dziewczyny, która bez wyraźnego powodu postanawia się zabić, wciągnęła mnie od pierwszej strony. Razem z nią wylądowałam w "azylu" dla psychicznie chorych, przy czym "azyl" muszę wziąć w cudzysłów... Ci, którzy przeczytali tę książkę bez wątpienia zrozumieją dlaczego.

Myślę, że rozumiem Weronikę i pobudki które nią kierowały. Po co żyć skoro nie ma dla kogo? Skoro życie nie sprawia nam przyjemności? Ona nie była chora, szaleństwem zaraziła się w psychiatryku... Jednak gdy odnajdzie sens życia może być już za późno...

Ta książka jest tak szczera, tak prawdziwa, a jednocześnie dość... oryginalna, temat niepowtarzalny, a raczej wykorzystany w absolutnie niezwykły sposób.

Historia z morałem, szanuj życie, bo możesz je stracić, kiedy już będziesz chciał je zatrzymać, lub prościej: docenisz kiedy stracisz.
Smutne, ale prawdziwe. A zakończenie? Było dla mnie całkowitym zaskoczeniem, do końca naiwnie wierzyłam we wszystko jak Weronika, nic nie podejrzewając...
Muszę tez przyznać, że podobało mi się delikatne odbieganie od tematu, fragmenty z punktu widzenia innych bohaterów były doskonałym uzupełnieniem. Zmieniłabym w tej książce tylko jedno: powinna być grubsza, jak dla mnie skończyła się o wiele za szybko.

Przeczytałam w jeden dzień. Nie oderwałam się od niej nawet na chwilkę. Czytałam podczas kolacji, a nawet w wannie i potem do samego końca w łóżku. Wciągnęła mnie tak, że zapomniałam o całym rzeczywistym świecie. Bo "Weronika postanawia umrzeć" to książka niezwykła.

Jedna, jedyna przekonała mnie do autora, o którym myślałam, że nie jest, że tak powiem, w moim typie, jednak...