Cała recenzja na blogu:http://lowczyni-ksiazek.blogspot.com/

Przechodzę koło kontuaru ,mój wzrok pada na ladę , gdzie leży książka. Czuję, że woła ,,weź mnie ,weź mnie” -wiem, że nie mogę jej tutaj zostawić, bo będzie mi się śnić po nocach. Osoba , która ją w tej chwili trzyma postawiła sobie chyba za cel sprawić , abym nie odstała się ona w moje ręce. Niestety nie wypadało mi do niej podejść i po prostu wyrwać ją jej z dłoni , choć uwierzcie mi palce mnie świerzbiły. Jedyne co mnie przed tym powstrzymuje to lęk, że otrzymam zakaz wstępu do biblioteki. Szczęśliwym trafem po chwili książka wróciła na stolik, skąd ja ją porwałam.

Amelia Hathaway ma dwadzieścia sześć lat i jest uważana za starą pannę , bo jak do tej pory nie udało jej się usidlić żadnego męża. Sprawuje opiekę nad trzema siostrami i sprawiającym kłopoty bratem. Nie jest w tym jednak sama , gdyż rodzinie wiernie pomaga Merripen. Cygan , którego kiedyś rodzinna uratowała przed śmiercią. Dzięki światełku nadziei , które pojawia się w ciemnym tunelu rodzinna Hathaway”ów otrzymuje niespodziewany spadek. Niestety nie jest dzięki niemu im łatwiej , bo na majątku ciąży klątwa. W dodatku na jej drodze staje Cam Rohan, zarządca ekskluzywnego domu gry w Londynie. Zdesperowana Amelia podejmuje decyzję o przeprowadzce na wieś. Czy to będzie słuszny wybór ? Czy jednak nie oczekiwany spadek okaże się dla rodzinny błogosławieństwem , a może raczej klątwą ?

Akcja rozgrywa się jesienią 1848 roku w Londynie. Historia jest opowiadana narracją trzecioosobową, dzięki takiemu zabiegowi mogłam poznać różnych bohaterów i targające nimi uczucia oraz rozterki. Ja jednak jestem zwolenniczką narracji pierwoosobowej , ponieważ jakoś wolę przeżywać historie wraz z głównym bohaterem/ką .Pozwala mi to też doświadczyć tych wszystkie emocji wraz z postacią oraz zrozumieć motywy, jakie nią kierują.

„Wyjdź za mnie” to pierwsza część cyklu romansowego o rodzinie Hathaway.

Na początku miałam trudności z wciągnięciem się w historię. Przeczytałam parę kartek i po chwili uświadomiłam sobie ,że nic nie pamiętam z tego ,co przed chwilą przeczytałam. Nie mam tak nawet, gdy czytam lektury, więc się trochę tym zmartwiłam, ale jak dobiłam do drugiego rozdziału, wszystko wróciło do normy i nie mogłam się od niej oderwać. Mimo początkowych trudności książka całkowicie mnie zabsorbowała i nie byłam w stanie się skupić na czymkolwiek innym. Myślami byłam cały czas przy bohaterach i ich kolejnych perypetiach.

Nie mogło zabraknąć romantycznych scen. Uczucie między postaciami rozwijało się powoli jak pączek róży, a nie pojawiło się nagłe jak grom z jasnego nieba. Sceny miłosne było opisane subtelnym językiem i zaprawione szczyptą romantyzmu.

Ta książka w porównaniu do ,,Złotej Damy”, choć obydwie zaliczają się do tego samego gatunku, jest dużo lepsza. Akcja nie pędzi na złamanie karku tylko płynie zwartym nurtem.

Amelię bardzo polubiłam za jej autorytet, poczucie humoru i zaradność. Nie dziwię się zresztą , że tak trudno jest jej zaufać innym skoro nie może liczyć na swoich najbliższych. Inni bohaterowie też wzbudzili moją sympatię, a nawet uznanie, inni zaś z kolei tylko pogardę.

Okładka jakoś nie zachwyca, ale mnie akurat przypadła do gustu. Mam słabość do sukienek , a jeszcze większą do kreacji z tamtego okresu.

Książka ta nie jest ambitną lekturą. Nie ma co oczekiwać nie wiadomo czego, ale miło spędziłam z nią czas. Jestem zwolenniczką romansów zawierających choć minimum akcji , więc spełniła ona moje oczekiwania . Powieść naprawdę wciąga i trudno się od niej oderwać. Zdecydowanie ją Wam polecam. Sama też sięgnę po kolejne części , aby dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy rodziny Hathaway” ów.

Cała recenzja na blogu:http://lowczyni-ksiazek.blogspot.com/

Przechodzę koło kontuaru ,mój wzrok pada na ladę , gdzie leży książka. Czuję, że woła ,,weź mnie ,weź mnie” -wiem, że nie mogę jej tutaj zostawić, bo będzie mi się śnić po nocach. Osoba , która ją w tej chwili trzyma postawiła sobie chyba za cel sprawić , abym nie odstała się ona w moje ręce. Niestety nie...