Lektura tej książki niestety nie należała do skrajnej przyjemności, choć jak zwykle muszę pochwalić sam pomysł autora.
Główną bohaterkę Freye poznajemy, gdy ta ma osiem lat i obsesyjnie żyje aniołami do tego stopnia, że jej ojciec zmuszony jest umieścić ją na oddziale psychiatrycznym.
I to jest coś nowego. Dotychczas, gdy spotykałam się z tematyką aniołów czy jakichkolwiek istot nadprzyrodzonych wszyscy przyjmowali to, jako coś normalnego. Nikt nie uważał głównych bohaterek zakochanych w wampirach, aniołach czy innych stworzeniach, jako wariatki.
A tu główna bohaterka ląduje w szpitalu dla obłąkanych. Jednak wracając do fabuły.
Po sześciu latach Freya próbuje ułożyć swoje życie od nowa z ojcem i bratem. Temat aniołów jest dla tej rodziny tematem tabu, w obawie o nawrót choroby. Czternastolatka chodzi do szkoły, koleguje się z najbardziej wpływową dziewczyną w szkole.
I tu kolejny problem prze, który nie potrafiłam się ani wczuć w klimat, ani w jakimś stopniu zaakceptować tej książki.
Grupa czternastoletnich dziewczyn zachowująca się jak banda osiemnasto - dziewiętnastolatek. Nie mogłam. Po prostu nie umiałam. Nie wiem czy to ze względu na mój wiek czy o co chodziło, ale po prostu nie mogłam zaakceptować ich zachowania. I myślę, że właśnie ten pozornie drobny szczegół zniechęcił mnie do lektury.
Ale nie jedyny. Jest jeszcze Stephanie. Dziewczyna pod ścisłą opieką rodziców, według mnie niepotrafiąca zachować się przy innych ludziach (nie tylko mam tu na myśli rówieśników, ale również grono pedagogiczne, (ponieważ to jedyni dorośli poza rodzicami, z którymi ma kontakt)) w dodatku żyje jeszcze większą obsesją do aniołów niż główna bohaterka, przez co poziom, w jakim irytuje czytelnika jest… maksymalny.
No, ale jakby nie było jest to książka dla młodzieży, więc prędzej czy później dziecięce marzenia głównej bohaterki muszą się spełnić. Freya zostaje aniołem. Ale nie byle, jakim aniołem. Zostaje aniołem stróżem wszystkich tych, których porzucił ich wcześniejszy stróż, Mestraal. Tak, więc Freya dostaje skrzydła, ale i obowiązek chronienia swoich podopiecznych. Tylko jak ma to zrobić skoro nie widzi nawet cierpienia tych, co są najbliżej jej…

Co mi się podobało? Sam obraz anioła. Nie jest to piękna wyglądająca jak człowiek. To znaczy tak na początku widzi je główna bohaterka, jednak, gdy ukazują swój wygląd, no cóż… Druga rzecz, anioły nie są nieśmiertelne i nie są nie do pokonania. Są bardziej zbliżone do ludzi. Też odczuwają ból przy zranieniu a ich rany nie goją się w kilka sekund po ich zadaniu. Czemu mi się to podoba? Nie wiem. No i oczywiście sam pomysł. A szczególnie tak jak wspomniałam, wzięcie fanatyczek aniołów za wariatki, co według mnie sprawia, że taki przebieg jest bardziej realny niż teksty matki do córki w stylu:
-Kim jest twój chłopak córeczko?
-Aniołem
-Och to rewelacyjnie. Musisz go przyprowadzić w niedzielę na obiad

;)

I kończąc: ogólnie książka nie jest zbyt ciekawa. Nie czyta się jej z jakąś szczególną fascynacją, chociaż muszę przyznać, że akcja jest wartka i toczy się bardzo szybko.

Lektura tej książki niestety nie należała do skrajnej przyjemności, choć jak zwykle muszę pochwalić sam pomysł autora.
Główną bohaterkę Freye poznajemy, gdy ta ma osiem lat i obsesyjnie żyje aniołami do tego stopnia, że jej ojciec zmuszony jest umieścić ją na oddziale psychiatrycznym.
I to jest coś nowego. Dotychczas, gdy spotykałam się z tematyką aniołów czy...