KRÓLESTWO SPOKOJU - taki tytuł noszą opowiadania, które zebrał Ketchum w jedną całość. samo ,,królestwo spokoju" jest analogią, raczej wymuszoną sprzecznością, którą autor pokazuje nam w swoim dziele. Opowiadania w większości wymagają od czytelnika kompletnego zatracenia, wciągnięcia się w temat i tak zwanej przysłowiowej ,, rozkminy ". Niektóre są krótkie a niektóre długie. Nie ma to znaczenia bo Jack Ketchum pisze je tak, że można czytając mówić sobie ,,ja pier....le, co to ku..a jest"( przepraszam za użyte wyrażenia - ale wiadomo o co chodzi) Czytanie takich opowiadań wywołują u mnie ciary, chociaż wiadomo nie wszystkie. Akcja, dynamika, napięcie, które jest potrzebne i konieczne w horrorowych ,,opowiastkach" - tutaj rozwija się nierównomiernie, nieszablonowo, by bach na kilka linijek przed końcem zmrozić i zszokować czytelnika aż osiwieje. Pierwsze i ostatnie opowiadanie to właśnie przysłowiowe ,,królestwo spokoju" . Do całości opowiadań - ich tytuł jest ironią i totalną odwrotnością do tego co czytelnik w nich znajdzie, jest raczej ostrzeżeniem typu ,,czytasz na własną odpowiedzialność". Lubie takie inteligentne psychologiczne horrorowe opowiastki, gdzie tak jak wspomniałem wyżej, czytelnik musi się w nie wciągnąć i dogłębnie zrozumieć by pojąć naturę rzeczy bo jak wiadomo za niejednym horrorem kryje się jakieś przesłanie. I to jest najlepsze, że jeżeli autor ma pomysł to nie potrzeba żadnego rozlewu krwi, wampirów czy wymyślania innych dziwadeł by spowodować u czytelnika ,,psychologiczną masakrę" . U mnie taką ,,psychologiczną masakrę" wywołało Pierwsze opowiadanie z tym pudełeczkiem na prezenty, które pokazał chłopcu pewien Pan. Miał to być dla kogoś prezent, gdy chłopak go ujrzał, zaczął tracić apetyt, ogarnęła go apatia, depresja i bierność, później tą złą energię przejęli od niego reszta rodziny, jedynie dało się przeżyć ojcu - pozostali umarli, a w pudełku nie było nic..

KRÓLESTWO SPOKOJU - taki tytuł noszą opowiadania, które zebrał Ketchum w jedną całość. samo ,,królestwo spokoju" jest analogią, raczej wymuszoną sprzecznością, którą autor pokazuje nam w swoim dziele. Opowiadania w większości wymagają od czytelnika kompletnego zatracenia, wciągnięcia się w temat i tak zwanej przysłowiowej ,, rozkminy ". Niektóre są krótkie a niektóre...