Zaczęłam czytanie Miłosza dziwnie, bo od "Roku myśliwego" (nie liczę poezji czytanej w liceum pod przymusem, i tak nic z niej nie pamiętam), zamiast od "Doliny Issy" albo "Zniewolonego umysłu". Na wszystko przyjdzie pora.
"Rok myśliwego" to dziennik. Dziennik, a więc rzecz intymna, zapiski pisane na żywo, na gorąco, czasem nawet pod wpływem emocji. To ostatnie akurat u Miłosza ma miejsce rzadko; "Rok" to nie tylko zbiór przemyśleń, to także wspomnienia, sprawy bieżące w życiu poety, a przede wszystkim ludzie. Ludzie, ludzie, ludzie, krewni i znajomi Czesława Miłosza, często osoby, z którymi zetknął się przelotnie kilka razy, ale które przy tych zetknięciach wywarły na nim określone wrażenie i zostały w jego pamięci.
Mi jako osobie kompletnie nieznającej wcześniej życiorysu noblisty (pomijając Wilno i wiersz o płonącym getcie warszawskim) "Rok myśliwego" przybliżył i odbrązowił jednocześnie postać Miłosza. To znakomita odtrutka na wszelkie próby gloryfikowania poety i tego, co zrobił dla polskiej literatury. Miłosz, jak się okazuje, był człowiekiem ;) Miał swoje wady, zalety, upodobania.
Jedyne, co mnie tak naprawdę zastanawiało, to jakim był ojcem. O dzieciach wspomina może trzy, cztery razy, za to obie żony pojawiają się właściwie na co drugiej stronie albo i częściej. Hmmm, ciekawe.
Polecam, aczkolwiek nie da się tego czytać bez jednoczesnego zerkania na przypisy. Zbyt wiele jest bowiem cytatów i nazwisk, których nieznajomość wręcz szkodzi w momencie, kiedy chcemy przyswoić z lektury jak najwięcej. Osobiście w niektórych momentach posiłkowałam się także Wikipedią i ten manewr również rekomenduję.

Zaczęłam czytanie Miłosza dziwnie, bo od "Roku myśliwego" (nie liczę poezji czytanej w liceum pod przymusem, i tak nic z niej nie pamiętam), zamiast od "Doliny Issy" albo "Zniewolonego umysłu". Na wszystko przyjdzie pora.
"Rok myśliwego" to dziennik. Dziennik, a więc rzecz intymna, zapiski pisane na żywo, na gorąco, czasem nawet pod wpływem emocji. To ostatnie akurat u...