Nawet jeśli będziecie w stanie dolecieć na koniec Wszechświata, to być może i tak nie traficie tam, gdzie chciałbym Was zaprowadzić. Nawet gdy użyjecie całej znanej Wam czarnoksięskiej magii, którą zgromadziły wszelkie pradawne legendy ludzkich dziejów, to nawet to nie zmniejszy dystansu jaki Was dzieli od miejsca, które mógłbym Wam pokazać. A gdyby nawet stał się cud i wszyscy otrzymalibyście boską moc jakiej nikt wcześniej ani później nie miał zaszczytu dostąpić, to również i tym razem w niczym nie pomożecie sobie w tej wielkiej podróży. Bo tylko jedna jest brama przez którą można wejść do Narnii, tej wspaniałej i wyśnionej przez dzieci krainy, traktowanej z niedowierzaniem przez dorosłych. Jest nią nasza własna wyobraźnia, która im bardziej jest rozbudowana, tym więcej nieznanych lądów odsłania naszym oczom.

W pogoni za przygodami zapuściłem się do miejsca, gdzie usłyszałem opowieści nie z tego świata. Zobaczyłem wiele znaków i symboli których mógłbym sobie życzyć w najpiękniejszych snach. Przeczytałem powieść od której bije szlachetna aura od jej pierwszych do ostatnich kartek. I wtedy mój świat wydał się tylko marną imitacją tego, co spotkałem na splątanych ścieżkach fantazji. Poczułem, że granice mojej imaginacji zacierają się, a ja sam pogrążam się w świergoczącym i pulsującym sercu czegoś bardzo mądrego a jednocześnie prostego i naturalnego. Tak właśnie Clive Staples Lewis przedstawia coś, co mogłoby zostać lustrzanym odbiciem naszej cywilizacji, gdyby zapanowała w niej harmonia i radość.

Nigdy bym nie pomyślał, że postać lwa Aslana może mi mocno przypominać kogoś, kto odcisnął tak wielkie piętno na całej naszej kulturze. Jego śmierć tylko po to, aby ktoś inny mógł żyć, utwierdziła mnie tylko w mesjanistycznym przekazie, który niosą ze sobą "Opowieści z Narnii". Ta legenda jest aż nadto widoczna aby dostrzec kim tak naprawdę jest król zwierząt. Lewis poruszając jednocześnie wątek drzewa poznania dobra i zła, umiejętnie wplata tematykę starotestamentową i przy okazji wzrusza w bardzo subtelny sposób. Jego zasługą jest wyczarowanie magicznej atmosfery a także takie lawirowanie akcją powieści, aby czytelnik ciągle znajdował się na pograniczu zagrożenia i błogostanu. Narnia jest też w pewnym sensie lekcją wychowania, bo dawno już zapomniane dobre maniery, właśnie tutaj można spotkać na każdy kroku tego przepełnionego bohaterstwem i dozgonną wiernością świata.

Takie sny jak ten warto zapamiętać na zawsze. Bo nawet gdyby Narnia była tylko złudzeniem mojej wyobraźni, to i tak bardzo się cieszę, że dotknęła mnie w dorosłym życiu swoją czarodziejską różdżką. Bo czyż będąc jedynie dzieckiem można się cieszyć z tego co niepojęte i niepoznawalne? Czy tylko najmłodsi posiadają ten dar przekradania się przez stare szafy i wychodzenia pod zapomnianą latarnią w środku zimy? Mam nadzieję że nie. Że również ja posiadłem umiejętność marzenia o światach zamkniętych w kolejnych ukrytych światach. I chciałbym, abym jak najdłużej odczuwał zalety dziecięcej wrażliwości na otaczającą mnie rzeczywistość. Bo właśnie ta uczuciowość może mi pomóc w uczynieniu z własnej krainy fantazji miejsca, w którym zawsze będę mógł się ukryć przed współczesnością.

Nawet jeśli będziecie w stanie dolecieć na koniec Wszechświata, to być może i tak nie traficie tam, gdzie chciałbym Was zaprowadzić. Nawet gdy użyjecie całej znanej Wam czarnoksięskiej magii, którą zgromadziły wszelkie pradawne legendy ludzkich dziejów, to nawet to nie zmniejszy dystansu jaki Was dzieli od miejsca, które mógłbym Wam pokazać. A gdyby nawet stał się cud i...