Duchowość ateistyczna. W(y)prowadzenie (w pole).

Książka zrodziła we mnie wiele nadziei odnośnie treści. Napisana przystępnym językiem, wyróżnia się na polu podobnych publikacji tego typu jasnością i prostotą argumentacji co znacznie przyspiesza czytanie ale i pozostawia spory niedosyt. Autor zasadniczo nie wprowadza nowych treści, do powszechni znanych argumentów w dyskusji - jest li ten absolut czy li go nie ma? - niekiedy może tylko inaczej rozkłada akcenty, lub wykorzystuje argumenty jednej strony przeciw niej samej, co w jakimś stopniu jest może i odkrywcze. Podobało mi się także ukucie pojęcia ateizmu chrześcijańskiego, tzn. takiego, który nie odcina się od kulturowych korzeni, z których czerpie, nie uznając jednakże ich transcendentalnej proweniencji. Ateizm tego typu różnić się będzie od ateizmu muzułmańskiego czy mojżeszowego, gdyż zaprzeczenie istnienia boga rodzi inny ateizm w zależności od tego jakiego boga istnieniu zaprzeczamy (który był nam w pewnym sensie bliższy). Myślę podobnie i cieszę się, że ktoś tak ładnie to ubrał w (ludzkie) pojęcie.

Niedosyt jednak przeważa. Na co liczyłam? Na oderwanie się od powierzchni i zejście w dół. Humanizm ateistyczny - brzmi ładnie, ale na czym się funduje? Co sprawia, że „wolność radosna” skłania mnie raczej ku poszanowaniu ludzkiego życia, a nie dokonaniu masakry w sierocińcu teksańską piłą mechaniczną? Pragmatyzm socjologiczny? Heteronomiczna moralność? System kulturowych uwarunkowań? Inercja i bierne podporządkowanie się wywodzącemu się z nieznanych źródeł stwierdzeniu „bo tak należy”?

Najbardziej frustrującym jest jednak typowo postmodernistyczny zabieg, którym autor zamyka usta wszystkim potencjalnym adwersarzom. Podaje argumenty za i przeciw, uzasadnia, wywodzi logiczne ciągi argumentacji by na koniec stwierdzić - to tylko moje poglądy zatem nie ważne czy to, co mówię cię przekonuje czy nie. To kwestia nie logiki lecz światopoglądu. Zatem de facto wiary (w niewiarę). Sprytne. Bardzo. Ale i na swój sposób tchórzliwe. Po co spalać się w kilkusetstronicowej argumentacji wystarczyłaby okładka i tytuł: Duchowość ateistyczna - mój wybór. Ty możesz dokonać innego.

Duchowość ateistyczna. W(y)prowadzenie (w pole).

Książka zrodziła we mnie wiele nadziei odnośnie treści. Napisana przystępnym językiem, wyróżnia się na polu podobnych publikacji tego typu jasnością i prostotą argumentacji co znacznie przyspiesza czytanie ale i pozostawia spory niedosyt. Autor zasadniczo nie wprowadza nowych treści, do powszechni znanych argumentów w...