Wszyscy znają baśń o Czerwonym Kapturku i Złym Wilku. Niektórzy znają też interpretację oryginalnej wersji tej bajki, według której Kapturek nie jest dzieckiem, a młodą, dojrzewającą dziewczyną, Wilk to wyrafinowany uwodziciel, który chce ,,zjeść” – pozbawić cnoty naszą bohaterkę(każe jej spalić ubrania, gdy jest przebrany za babcię), babcia i matka to ta sama osoba, tylko że matka próbuje kontrolować córkę, a ,,babcia” daje jej czerwoną pelerynkę – symbol przedwcześnie rozwiniętej zmysłowości. Na końcu zjawia się myśliwy, reprezentujący dobrą stronę męskiej natury, który ratuje Kapturka w rezultacie czego dziewczyna dojrzewa i nie będzie się już dała uwodzić. A gdyby też zmienić również tą interpretację? Gdyby okazało się, że Wilk wcale nie jest taki zły? Gdyby okazało się, że on chciał tylko pokochać naszego Kapturka?

Historia rozgrywa się w małej wiosce w realiach stylizowanej na średniowieczną Europę. Wioskę Valerie przed laty dręczył zły, groźny wilkołak, ale te czasy już przeminęły, gdy ludzie zaczęli składać mu ofiary z części swoich plonów. Valerie czuje, że nie pasuje do swojej wioski – jest wycofana, zbuntowana i ma poczucie, że drzemie w niej mrok. O jej rękę stara się zamożny i powszechnie lubiany Henry, syn kowala, jednak dziewczyna nic do niego nie czuje. Gdy po latach do wioski powraca jej dawny przyjaciel, Peter, Valerie uświadamia sobie, że to on jest jej miłością. Wkrótce wilkołak znów zaczyna dręczyć mieszkańców. Pokonać ma go bezwzględny łowca ojciec Solomon.

,,Dziewczyna w czerwonej pelerynie” ma wszystko, czego można by oczekiwać od lekko mrocznego, romantycznego retelling baśni. Styl świetnie pasuje do baśni i tworzy ciekawy, lekko tajemniczy klimat, a zarazem dobrze charakteryzuje bohaterów. Główna bohaterka chociaż teoretycznie wydaje się niewinną, słodką panienką, takim Czerwonym Kapturkiem, skrywa w sobie mrok i bunt. Postacie drugoplanowe nie są jakoś specjalnie rozbudowane, ale do klimatu tej historii bardzo pasuje to, że nikt tu nie jest ani dobry, ani zły – ci dobrzy skrywają swoje sekrety, ci źli okazują się być zdolni do uczuć. Na uwagę zasługuje wątek miłosny, którzy przez swoją ukrytą zmysłowość i brak dosłowności świetnie pasuje do bajki o Czerwonym Kapturku i jej oryginalnej wersji. Minusem jest to, że liczyłam na większą ilość emocji i dokładniejsze opisanie relacji między naszymi bohaterami, ostatnio jakoś zaczęły mnie irytować wątki miłosne typu ,,Spotkali się i od razu pokochali”.

Tej powieści nie można nazwać arcydziełem retelling, to przede wszystkim romanse z elementami gotyku, kilka osób zauważyło podobieństwa do ,,Zmierzchu” i nie da się ich ukryć. Jednak dla miłośników takich romantycznych, lekko baśniowych, ale i lekko groźnych opowieści ,,Dziewczyna w czerwonej pelerynie” będzie w sam raz. A zakończenie naprawdę może zaskoczyć, zwłaszcza, jeśli nie oglądało się filmu.

,, Słowa uwięzły jej w gardle, gdyż uderzyło ją okrutne piękno tej sceny i to, że jest kochana tak mocno. Przebiegł ja dreszcz jednoczesnego poczucia winy oraz dumy na myśl o jej własnej mocy, na myśl o byciu kochaną na zabój.”

Wszyscy znają baśń o Czerwonym Kapturku i Złym Wilku. Niektórzy znają też interpretację oryginalnej wersji tej bajki, według której Kapturek nie jest dzieckiem, a młodą, dojrzewającą dziewczyną, Wilk to wyrafinowany uwodziciel, który chce ,,zjeść” – pozbawić cnoty naszą bohaterkę(każe jej spalić ubrania, gdy jest przebrany za babcię), babcia i matka to ta sama osoba, tylko...