Tak normalnie, to nigdy nie sięgam po takie książki. Tak normalnie nie sięgam, bo z okładki wszystkiego można się dowiedzieć.
Sięgnęłam jednak i nawet z przyjemnością przeczytałam. Bo siłą takich opowieści jest przechodzenie od współczucia, współodczuwania do zrozumienia, przychylności.
Kilka lat temu miałam styczność z takim dzieckiem - jak bohater Liam, które właściwie jako malec, ledwo chodzący, był nawet rozkoszny i "nic nie wskazywało". Chłopczyk w wieku przedszkolnym został zdiagnozowany jako dziecko z ADHD. Jego historia była może mniej bolesna niż przedstawiona, ale na zawsze pozostawiła mi w sercu ciepło dla takich dzieciaków i osób.
Widziałam sporo różnych niepełnosprawności u dzieci, moja mama pracowała w przedszkolnym oddziale integracyjnym, moja córka chodzi od klasy z chłopcem opóźnionym rozwojowo. Wiem ile pracy wymaga pomaganie w życiu codziennym takiemu dzieciakowi, jak wiele ciężarów muszą dźwigać rodzice i jak czasem sobie nie radzą.
Teraz jak mijam moją małą sąsiadkę, wiem że zawsze ona czeka na moje słowo, coś więcej niż pozdrowienie, chwilę zainteresowania, a to że mam siniak np. na ręce po uścisku, to na prawdę "pestka".

Tak normalnie, to nigdy nie sięgam po takie książki. Tak normalnie nie sięgam, bo z okładki wszystkiego można się dowiedzieć.
Sięgnęłam jednak i nawet z przyjemnością przeczytałam. Bo siłą takich opowieści jest przechodzenie od współczucia, współodczuwania do zrozumienia, przychylności.
Kilka lat temu miałam styczność z takim dzieckiem - jak bohater Liam, które właściwie...