Fajna młodzieżówka. Na jedno popołudnie całkiem przyjemna.

Fajna młodzieżówka. Na jedno popołudnie całkiem przyjemna.

A czytała Pani „Dziewczyny z Hex Hall"?
Takie pytanie usłyszałam w trakcie rozmowy o książkach z moją zaprzyjaźnioną młodzieżą. Oczywiście, że tak, ale tylko pierwszy tom! – odpowiedziałam, a w myślach szybko zaczęłam wertować miesiące, a potem, o zgrozo, lata, usiłując ustalić na gorąco, kiedy to było? Nie powinno więc mnie dziwić, że jest już drugi tom tej trylogii i to od roku. A mimo to, jakoś zawsze się dziwię upływowi czasu liczonemu premierami wydawniczymi. I chyba było to widać, bo moja młodzież natychmiast uaktualniła moje informacje i jeszcze zaopatrzyła w brakującą część, abym mogła nadrobić to karygodne zaniedbanie, uważając, że jedną z lepszych trylogii ostatnich lat trzeba znać. Na zachętę dodała – ten tom jest jeszcze lepszy niż pierwszy! Trochę mnie to podniosło na duchu, bo z kontynuacjami bywa różnie.
Już po pierwszych kilkudziesięciu stronach przekonałam się, że prawdę mi rzekła!
Autorka rozkręciła swoją wyobraźnię na maksa! Nie miałam też problemu z wejściem w fabułę, ponieważ mimo upływu trzech lat (sprawdziłam w archiwum blogu) od pierwszego spotkania z główną bohaterką Sophie z Poprawczaka dla Nieletnich Demonów zwanego Hex Hall, doskonale pamiętałam jej osobę, główne wątki fabuły, problemy z opanowaniem zdolności nadprzyrodzonych i sytuacji sercowych. A że te ostatnie będą i w tej części, krzyczała w kółku na okładce strony tytułowej autorka znanej tetralogii „Szeptem” Becca Fitzpatrick. Przyjrzałam się tej krótkiej, ale treściwej rekomendacji, śmiejąc się w duchu – a jakiż tam seks może być w książce dla nastolatków? Chociaż? – zawahałam się, ale nie. Okazało się, że określenie zostało użyte troszkę na wyrost, bo w tym cyklonie przygód nie było czasu na takie rzeczy. Nie liczę tych kilku niewinnych pocałunków w przelocie. Nie zdradzę jednak z kim, bo konkurentów do serca dziewczyny było dwóch. Sophie musiała wybrać między sercem a rozumem, czyli Archerem i Calem. I tutaj gorący news drugiej części – z tym ostatnim była zaręczona, o czym oczywiście nie miała zielonego pojęcia! Było za to mnóstwo czasu na westchnienia na odległość, bo Sophie dostała kategoryczny zakaz widywania się z Archerem. Był przecież wrogiem jej ojca i stowarzyszenia, któremu przewodził. Zrządzeniem losu jednak wszyscy bohaterowie, łącznie z jej przyjaciółką Jenny, znaleźli się w Anglii, która stała się świadkiem przedziwnych wydarzeń. Wszystkie spowodowane jak najbardziej nieumyślnie i nieświadomie przez nastolatków. Tak się jakoś złożyło, że przygoda sama pukała do ich drzwi, sekrety domagały się zdemaskowania, a utajnione śledztwa przed dorosłymi wyjaśnienia.
Się działo, a skutki były opłakane i dramatyczne!
Ale za to jak wciągająco niebezpiecznie i… zabawnie! Tutaj Becki Fitzpatrick muszę przyznać całkowitą rację. Często się uśmiechałam, a to za sprawą Sophie nieustannie komentującej z ogromnym poczuciem humoru otaczającą ją rzeczywistość. Ten sarkazm podobno odziedziczyła po ojcu, z którym miała okazję nareszcie się poznać, nadrabiając stracone lata rozłąki. To przede wszystkim jej cięte riposty rozładowywały napięcie w sytuacjach, kiedy zaczynało być bardzo źle. Podnosiło to na duchu bohaterów i mnie, a przez to nie przygotowało na katastrofalny finał i jedną myśl – „Cała magia tego świata nie uprości spraw sercowych".
Sophie znowu narozrabiała!
I to bardziej niż w części pierwszej.
naostrzuksiazki.pl

A czytała Pani „Dziewczyny z Hex Hall"?
Takie pytanie usłyszałam w trakcie rozmowy o książkach z moją zaprzyjaźnioną młodzieżą. Oczywiście, że tak, ale tylko pierwszy tom! – odpowiedziałam, a w myślach szybko zaczęłam wertować miesiące, a potem, o zgrozo, lata, usiłując ustalić na gorąco, kiedy to było? Nie powinno więc mnie dziwić, że jest już drugi tom tej trylogii i to...

Musiało się komplikować prawda?ale trzeba dotrwać do końca

Musiało się komplikować prawda?ale trzeba dotrwać do końca

Świetnie rozegrana akcja! Chce czytać dalej , bo rozumiem że to nie koniec?

Świetnie rozegrana akcja! Chce czytać dalej , bo rozumiem że to nie koniec?

I czar się skończył.

Nie żeby książka odbiegała specjalnie od tego co było wcześniej, ale brakuje jej już tego uroczego klimatu. Robi się trochę bardziej żałosna, lukrowana. Jasny podział na "dobrych" i "złych", zmienna główna bohaterka, bohaterski ojciec, który wcale nie chciał jej zostawiać na naście lat życia, więcej kiepsko zarysowanych postaci... Po prostu za dziecinnie, zbyt naiwnie. No, ale na co ja niby liczę? Literatura bardzo młodzieżowa w końcu.

Tak naprawdę całą książkę zmieściłam w poprzednim akapicie. Ale, jako że pałam pewną niechęcią do kilku-zdaniowych opinii, to wymyślę coś jeszcze. A przynajmniej spróbuję. Okładka równie kiepska jak w poprzednim tomie, tłumacz za to spisał się nieco lepiej. Bogactwo. Fabuła jest trochę męcząca. Autorka przeskakuje od wydarzenia do wydarzenia, a ciąg przyczynowo-skutkowy ma nie powiem gdzie. Wszystko leci bez ładu i składu, zwalniając w najgorszych możliwych momentach. Ech... Sophie co chwila zmienia zdanie bez większego zastanowienia, Jenna zresztą też. Tatuś kochany do roli przewodniczącego Rady nie nadaje się za grosz, ale to rozumie nawet sama Autorka. W ogóle po raz kolejny brawa dla pani Hawkins! Jest jedyną znaną mi autorką, która nie próbuję na siłę podnosić poziomu utworu. Dzięki temu jest on bardzo równy i czyta się to bardzo przyjemnie. Książka na jeden wieczór.

Dobra, naskrobałam coś. Jestem z siebie dumna. Powieści raczej nie polecam.

Dla osób zainteresowanych kontynuacją: macie do wyboru oryginał angielski, albo fanowskie tłumaczenie do znalezienia w odmętach Internetu.

I czar się skończył.

Nie żeby książka odbiegała specjalnie od tego co było wcześniej, ale brakuje jej już tego uroczego klimatu. Robi się trochę bardziej żałosna, lukrowana. Jasny podział na "dobrych" i "złych", zmienna główna bohaterka, bohaterski ojciec, który wcale nie chciał jej zostawiać na naście lat życia, więcej kiepsko zarysowanych postaci... Po prostu za...

Super! Kiedyś czekałam aż będzie dalszy ciąg ;)

Super! Kiedyś czekałam aż będzie dalszy ciąg ;)

Dostanę gdzieś 3 część?

Dostanę gdzieś 3 część?

„Diable Szkło” to druga część trylogii napisanej przez Rachel Hawkins. W tej części główna bohaterka książki, Sophie Mercer, wyjeżdża na wakacje do Londynu z dwójką przyjaciół, aby odpocząć po pełnym wrażeń semestrze w Hekate Hall, który pomógł jej dowiedzieć się, że jest demonem, o czym nie miała pojęcia. Wbrew pozorom odpoczynek to ostatnia rzecz, na którą może liczyć Sophie. Czeka ją spotkanie z Archerem Crossem, który skradł jej serce oraz wiele innych niespodzianek, które kompletnie zmienią jej życie.

Poznajemy paru nowych bohaterów, ale również spotykamy się ze starymi, których możemy poznać lepiej. Niemalże każdy z bohaterów wzbudził moją sympatię, prawie każdego w jakiś sposób udało mi się polubić. Doceniam to, iż nie ma w tej lekturze dwóch takich samych postaci, o takich samych charakterach – każdy z nich jest inny, ma własną, indywidualną osobowość, jest niepowtarzalny i oryginalny.

Nie spodziewałam się, że książka ta wzruszy mnie w jakikolwiek sposób, a już pewnością nie byłam przygotowana na to, że wyciśnie ze mnie łzy. Mimo iż jestem osobą, która bardzo łatwo się wzrusza, która przepłakała prawie każdą przeczytaną w swoim życiu książkę, byłam zaskoczona tym, jak łatwo pozwoliłam na to, by łzy spłynęły mi po policzkach. „Diable szkło” wciągnęło mnie tak bardzo, że nie oderwałam się od tej książki, dopóki nie przewróciłam ostatniej kartki.

Pani Hawkins wprowadziła ten wątek posługując się niezłą intrygą. Czytelnik taki jak ja nigdy by się nie domyślił, że tak się może stać. Przedstawiając barwny świat, wprowadza nas chociaż na chwilę w dobry nastrój i wzbudza w nas wielkie emocje. Cały czas chce się wiedzieć co będzie dalej i gdy książka nie chce się wierzyć i szuka się kolejnych słów.

Jestem zaskoczona tym, że „Diable Szkło” zrobiło na mnie większe i lepsze wrażenie niż pierwsza część. Widać, że Rachel Hawkins szykuje coś mocnego na zakończenie trylogii. Nie mogę się doczekać trzeciej części. Polecam tę książkę każdemu, kto oczekuje na dawkę napięcia, na lekturę wciągającą i wyciskającą z oczu łzy. Na powieść, w której świat przedstawiony jest tak realistyczny, jakby znajdował się tuż za rogiem. Śmiało mogę uznać, że tą książką autorka skutecznie usunęła w niepamięć moje mieszane wrażenia po przeczytaniu „Dziewczyn z Hex Hall”.

W mojej ocenie ta książka otrzymuje 6/6 :)

http://pomiedzyksiazkami.blogspot.com/2012/08/rachel-hawkins-dziewczyny-z-hex-hall_4.html

„Diable Szkło” to druga część trylogii napisanej przez Rachel Hawkins. W tej części główna bohaterka książki, Sophie Mercer, wyjeżdża na wakacje do Londynu z dwójką przyjaciół, aby odpocząć po pełnym wrażeń semestrze w Hekate Hall, który pomógł jej dowiedzieć się, że jest demonem, o czym nie miała pojęcia. Wbrew pozorom odpoczynek to ostatnia rzecz, na którą może liczyć...

Cudowna część i polecam ją przeczytać każdemu, jednak jak sie dowiedziałam, że w Polsce nie będzie wydana 3 część -załamałam sie, bardzo chcialabym się dowiedzieć kogo wybierze Sophie oraz jak potoczą się jej losy

Cudowna część i polecam ją przeczytać każdemu, jednak jak sie dowiedziałam, że w Polsce nie będzie wydana 3 część -załamałam sie, bardzo chcialabym się dowiedzieć kogo wybierze Sophie oraz jak potoczą się jej losy

Zalety: czyta się miło i przyjemnie.
Największa wada: kończy się w stylu C.D.N., tak jakby książka urwała w połowie. Nie warto sięgać, dopóki nie zostanie wydana część 3.
O ile tom 1 stanowił całość, to ten jest urwany w trakcie najciekawszych zdarzeń.

Zalety: czyta się miło i przyjemnie.
Największa wada: kończy się w stylu C.D.N., tak jakby książka urwała w połowie. Nie warto sięgać, dopóki nie zostanie wydana część 3.
O ile tom 1 stanowił całość, to ten jest urwany w trakcie najciekawszych zdarzeń.