Polubiłem Gartha Ennisa po przeczytaniu oryginalnej serii "Born" oraz "The Punisher: Witaj ponownie, Frank", obydwa komiksy wniosły do świata Punishera dużo świeżości i oryginalności oraz sporą dawkę czarnego humoru.
Od kiedy kilka lat temu w jednym z empików przypadkiem trafiłem na komiks o Kaznodziei, ten tytuł co jakiś czas pojawiał się w moim życiu, aż w końcu zdecydowałem się po niego sięgnąć. I muszę stwierdzić, ze Kaznodzieja stał się jednym z moich ulubionych cykli.
To, co ujęło mnie w całym cyklu to złożoność fabuły, akcja zmierza w określonym kierunku, co jest typowe dla Ennisa, bohaterowie (duchowny, w którego ciele zamieszkała niebiańska istota, beznadziejnie zakochana w nim zabójczyni, wampir będący alkoholikiem i narkomanem, oszpecony chłopak, który staje się gwiazdorem rocka, czy fanatyk opętany żądzą wywołania Armagedonu) mimo steku przekleństw, jakie towarzyszą ich wypowiedzią, budzą sympatię, nawet ci źli i brzydcy, z pozoru niesympatyczni i co bardzo ważne, bohaterowie nie są jednoznaczni, w czasie całego cyklu ewoluują.
Komiks z jednej strony obrzydliwie amerykański, z całym patosem podkreślający wszystko to czym szczycą się Amerykanie, z drugiej bezlitośnie obnażający i wyśmiewający ich wartości i tradycje. Ennis obala mity o Dzikim Zachodzie, wyśmiewa tradycyjne poglądy, epatuje olbrzymi dawkami przekleństw, seksu i przemocy lecz w całej tej historii Kaznodzieja jest opowieścią o miłości idyllicznych kochanków, przyjaźni na śmierć i życie, a przede wszystkim o poszukiwaniu Boga, wiary, miłości i człowieczeństwa.
Mówiąc językiem bohaterów cyklu, Kaznodzieja to ch...ernie dobry, za...ście fajny i ku...sko boski komiks.

Polubiłem Gartha Ennisa po przeczytaniu oryginalnej serii "Born" oraz "The Punisher: Witaj ponownie, Frank", obydwa komiksy wniosły do świata Punishera dużo świeżości i oryginalności oraz sporą dawkę czarnego humoru.
Od kiedy kilka lat temu w jednym z empików przypadkiem trafiłem na komiks o Kaznodziei, ten tytuł co jakiś czas pojawiał się w moim życiu, aż w końcu...