Steve Dillon

Na tom zero składają się cztery główne opowieści. Pierwsza, "Diabeł Stróż" to znana już wielu czytelnikom historia z rysunkami Joe Quesedy. Nie czytałem jej wcześniej i jak dla mnie jest to świetna historia, godna tego aby wydać ją ponownie. Niektórzy zarzucają scenarzyście, że jest to kopia jakiejś innej opowieści, ale ja innych opowieści Kevina Smitha nie czytałem i mogę wypowiadać się tylko o tej historii . A opowieść jest po prostu kompletna i po prostu bardzo dobra. Momentami porównywałem ją nawet z "Mam without Fear" Millera, a to jest komplement. Nie ma co dyskutować, trzeba przeczytać. (9/10) Druga historia jest o dziewczynie zwanej "Echo" i jest równie dobra jak pierwsza. Dzięki współpracy Quesady z Davidem Mack'iem, który dodał trochę impresjonizmu do tej opowieści, wygląda ona bardziej oryginalnie od pierwszej. Zabieg jak najbardziej udany, biorąc pod uwagę o jakiej postaci jest to komiks. Głucha i Ślepy to ciekawe pole do różnych interpretacji a połączenie rysunków Quesedy i Davida Rossa wypada w tym przypadku kapitalnie. Świetna robota. (9/10) Opowieść " Przed kamerami" jest utrzymana w konwencji sprawy sądowej wytoczonej Daredevilowi, gdzie oskarżycielem jest kancelaria "Murdock i Nelson". Ten wątek dominuje całą historię i sprawia że z zainteresowaniem się ten komiks czyta . Największym minusem opowieści jest jednak jej finał. Spodziewałem się czegoś mocniejszego i po prostu lepszego. Pewien wątek lub nawet dwa nie zostały też według mnie odpowiednio wyjaśnione. To obniża ocenę. (6/10) Ostatnim aktem jest powrót do wątku "Echo", co z uwagi na świetną wcześniejszą pierwszą część jest zrozumiałe. Tym razem jednak pełną odpowiedzialność za historię wziął Mack, który spłodził scenariusz jak i rysunki. Pięć części historii "Echo" przypomina obrazy malowane na płótnie, a całość jest w dużym stopniu przypomnieniem historii tej głuchej dziewczyny. Przypomnieniem, bo wiele wątków się tutaj powtarza z wcześniejszej opowieści. Nowych wątków jest niewiele, a rozciągnięcie tego na pięć części uważam za totalną porażkę. To zdecydowanie zbyt przeciągnięta opowieść, ktora powinna liczyć sobie max 2-3 części. A wszystko to zrobiono po to, żeby autor mógł przekazać jedną psychologiczną prawdę, że sami kierujemy swoim życiem. To tak w skrócie. Sam Daredevil jest tylko tłem dla tej niemiłosiernie przeciągniętej opowieści, gdzie formą bierze górę nad treścią. Sztuka dla sztuki. Jedynie rysunki warte są uwagi. Znudziło mnie ta historia strasznie. (4/10) I to głównie ta ostatnia opowieść sprawia, że moja ocena tego tomu spadla na siedem. Trochę szkoda, bo dwie pierwsze opowieści zasługują zdecydowanie na lepszą ocenę. Ale jeśli oceniać całość, to całość.