"Wiesz, co moja babcia mawiała o pocałunkach w czoło? – Przycisnął wargi do jej skóry tuż nad brwiami (…) – Mawiała, że to pocałunki zarezerwowane dla zmarłych."

Moje pierwsza rada: Nie czytajcie książek "Nevermore" wieczorem, gdy następnego dnia wstajecie wcześnie. Bo gwarantuję, że noc będzie zarwana, a rano wstaniecie wyglądając jak ostatnie sieroty, obijające się o wszystkie meble w domu i siadające na kocie- czyli dokładnie tak, jak ja dzisiaj.

Zwykle, zgodnie z sumieniem dałabym za taką książkę dziewięć gwiazdek. Jednak nie mogę, muszę dać dziesięć, przez to jak ten świat wsączył się w moje wnętrze, a ja czułam, że jeszcze mi mało. Dla mnie to jest niesamowite przeżycie, czytać taką książkę, gdzie świat snu jest odpowiednikiem świata rzeczywistego. Nigdy nie miałam pewności, jak to w śnie, co może się dalej zdarzyć, w każdej chwili następuje jakiś zwrot akcji. Cały czas się zastanawiałam, czy to co przeżywa główna bohaterka nie jest aby snem. A gdy było, chciałam jak najszybciej się obudzić i wrócić do bezpiecznej rzeczywistości. Jednak nawet rzeczywistość, okazuje się być zagrożeniem...

Główna bohaterka- Isobel bardzo przeżywa wydarzenia, które miały miejsce w dzień Haloween. Próbuje zrobić wszystko, aby dostać się do Baltimore, na grób poety Edgara Allana Poego, gdzie co roku pojawia się tajemniczy Czciciel. Chce ona dostać się do świata snu, aby wyrwać Varena z rąk okrutnego i pięknego zarazem, demona Lilith.

Tyle chciałabym powiedzieć, a wszystko naraz wiruje mi w głowie i nie wiem od czego zacząć.

Przede wszystkim, podoba mi się, że jest tutaj mało akcji w szkole. Z reguły opisy wydarzeń szkolnych w książkach nudzą mnie, nie lubię ich, ponieważ wszystkie są "na jedno kopyto" napisane. Tutaj były dość ciekawe i na moje szczęście, nie było tego dużo.

Główna bohaterka zmieniła się z różowej cheerleaderki w upartą dziewczynę, gotową poświęcić się dla drugiej osoby. Zachowuje się czasem wręcz egoistycznie, nie patrzy na najbliższą rodzinę, ale mi akurat odpowiada to zachowanie. Sama pewnie postąpiłabym tak samo. Uwielbiam Gwen- prześmieszna, inteligentna i wzór przyjaciółki.
Varen. Cóż, mimo, że pojawia się na samym końcu to w trakcie trwania książki jest gdzieś tam ciągle obecny, to w snach, to w umyśle bohaterki, to we wspomnieniach. Więc nie mogę powiedzieć, że mi go brakowało, bo był. Natomiast zmienił się diametralnie.

Bardzo, ale to bardzo podoba mi się język. Wszystko zostało opisane tak, że miałam wrażenie, iż to ja znajduję się z Isobel na tym cmentarzu, że razem z nią podziwiam piękny pokój różany, że również marznę na śniegu. Pierwszy raz od dawna odczuwałam te emocje co bohaterka. Odczuwałam jej smutek, ból, żal, a przede wszystkim strach. Zastanawiałam się, co tym razem nam się przyśni, czy wyjdziemy z tego cało, co potem. Sam świat snów nie zawiódł mnie absolutnie, podobał mi się pomysł lustrzanego odbicia rzeczywistości w snach.

Trochę brakowało mi wierszy Edgara Allana Poego, ponieważ w pierwszej części było chyba więcej jego twórczości. Tutaj skupiamy się na jego grobie i całej tej otoczce.

Mam mnóstwo pytań, co do tego tomu, mam tylko nadzieję, że kolejny zostanie wydany i uzyskam na nie odpowiedzi. Zakończenie najbardziej wbija w fotel, chciałoby się pobiec do autorki z prośbą o udostępnienie informacji, jak to wszystko się skończy.

Wiem, że same "ochy" i "achy", ale nie potrafię nic złego powiedzieć o tej książce. Nawet jeśli zauważam drobne wady, to i tak nie biorę ich do siebie.

Bardzo, bardzo polecam :)

"Wspomnienia. To pajęczyny, w które łapie się umysł. Możesz próbować je odganiać. Ale coś zawsze zostaje."

"Wiesz, co moja babcia mawiała o pocałunkach w czoło? – Przycisnął wargi do jej skóry tuż nad brwiami (…) – Mawiała, że to pocałunki zarezerwowane dla zmarłych."

Moje pierwsza rada: Nie czytajcie książek "Nevermore" wieczorem, gdy następnego dnia wstajecie wcześnie. Bo gwarantuję, że noc będzie zarwana, a rano wstaniecie wyglądając jak ostatnie sieroty, obijające się o...