Jeśli zdążę wyliczyć wszystkie zalety tej książki jeszcze zanim policzycie do pięćdziesięciu, będzie to znaczyło, że zapomniałam co najmniej o połowie. Nie martwię się jednak przelewaniem zachwytów na papier, bo jestem pewna, że większość z was już po spojrzeniu na okładkę i przeczytaniu fragmentu opisującego fabułę, zwróci uwagę na Córkę kata i chętnie sięgnie po nią przy najbliższej okazji...

"Znasz się na torturach, prawda? Czy to nie jest pewien rodzaj tortury, gdy człowiek szuka rozwiązania i go nie znajduje? Gdy umierając, jeszcze ma nadzieję na poznanie prawdy, a jednak nie zostaje wybawiony? Cóż, to są moje tortury."

Kiedy za sprawą Córki Kata przenosimy się do trzynastego wieku, trafiamy w sam środek zamieszania, jakie panuje w bawarskim Schongau.

Szkielet fabuły jest skonstruowany w dość prosty sposób: morderstwo osnute tajemnicą, śledztwo i rozwiązanie zagadki. Wystarczy jednak dodać ciekawych bohaterów i niecodzienne tło wydarzeń, by stworzyć historię wypełnioną po brzegi akcją, a przy tym mądrą i pouczającą.
Córka kata z jednej strony opowiada o ludzkiej bezwzględności, z drugiej przestrzega przed głupotą i schematycznym ocenianiem otaczającej nas rzeczywistości.
W trakcie lektury poznajemy średniowiecznego kata, nie patrzymy jednak na twarz wystającą spod ciemnego kaptura, na dłonie trzymające topór, na bezuczuciową istotę wykonującą wyrok śmierci, lecz na człowieka z krwi i kości, który ma kochającą go rodzinę, a swoją inteligencją przewyższa ludzi wykształconych, przez których jest wyszydzany. Razem z synem miejscowego medyka próbuje rozwikłać zagadkę popełnianych morderstw...

"- Ludzie powiadają, że to był diabeł - szepnął.
- A wy w to wierzycie?
- Cóż, diabeł może pojawiać się pod różnymi postaciami, również jako człowiek."

Rzadko sięgam po kryminały, Córka kata miała być jednym z niewielu wyjątków od tej reguły. Cieszę się, że trafiłam na tak dobrą książkę, która już od pierwszych stron pochłonęła całą moją uwagę. Momentami brutalna, czasem ironiczna, w ciekawy sposób ukazuje życie w średniowiecznym miasteczku. Tłumaczy powody ludzkich obaw, opisuje bezradność wobec decyzji większości, a przy tym uczy, że nie warto podążać za tłumem, czasem trzeba szukać odpowiedzi na nurtujące nas pytania na własną rękę. Wypełnia czas wolny "wlewaniem" czytelnikowi do głowy ciekawostek na temat podejścia ludzi do magii czy sposobów torturowania.

Na deser chciałabym dodać, że okładka książki wygląda niesamowicie. Twarz dziewczyny z wplecionymi we włosy czaszkami ma tutaj symboliczne znaczenie. Przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż pierwowzór. By jednak nie było zbyt słodko, muszę jeszcze wspomnieć o kilku wadach, które co prawda mogą przeszkadzać, ale nie psują radości czytania. Po pierwsze tytuł jest kompletnie nietrafiony. Co więcej, autor nie do końca poradził sobie z wątkiem miłosnym i zakończeniem książki. Jeśli jednak przymkniemy oko na te niewielkie niedociągnięcia, można jedynie stwierdzić, że Córka kata to lektura niesamowita, zdecydowanie godna polecenia!

Jeśli zdążę wyliczyć wszystkie zalety tej książki jeszcze zanim policzycie do pięćdziesięciu, będzie to znaczyło, że zapomniałam co najmniej o połowie. Nie martwię się jednak przelewaniem zachwytów na papier, bo jestem pewna, że większość z was już po spojrzeniu na okładkę i przeczytaniu fragmentu opisującego fabułę, zwróci uwagę na Córkę kata i chętnie sięgnie po nią przy...